Dit is het gezicht, dat elke vrouw op de hele wereld kent. Het is het gezicht van die jongen in de bar als je hem duidelijk maakt dat je niet van zijn hand op je kont gediend bent. Van die gasten op straat als je niet reageert op hun gesis. Van dat ene vriendje dat eerst zo aardig leek, maar een narcistische asshole bleek te zijn. Het is het gezicht van heel veel dominante mannen met een egoprobleem. Het zijn er veel. Te veel.
Angry, Shouting, Unhinged White Men Do Not belong in our Senate or Supreme Court. #Kavanaugh #LindsayGraham #KavanaughHearings #MeToo #BelieveWomen @lisamurkowski @SenatorCollins pic.twitter.com/YmTcqhaKIX
— BCarrz (@bcarrz) September 27, 2018
Toen ik studeerde las ik de vreselijke cijfers dat 1 op de 4 vrouwelijke studenten in Engeland met seksueel geweld te maken kreeg op de universiteit. Cijfers waar je misselijk van wordt als je de gemiddelde klas bekijkt. Ik bracht het in een kring van twaalf medestudenten ter sprake en we besloten ons allemaal uit te spreken over het geweld dat ons was aangedaan. Van de bijbelse twaalf aan tafel bleek slechts een vrouw nooit aangerand of verkracht te zijn. Ze hield zich dan ook alleen op in lesbische kringen. Het was verbijsterend, maar niet verbazingwekkend.
Dit is het gezicht van al die vrouwen. Vrouwen die verkracht zijn, geslagen of geestelijk mishandeld. Het is het gezicht van de overlever: gekneusd, geknakt, beschadigd, maar niet gebroken. En dan denk je onbewust aan al die vrouwen die wél gebroken zijn, zich onzichtbaar hebben gemaakt of vermoord, omdat een man dat zo besloot.
De hoorzitting van de Amerikaanse rechter Brett Kavanaugh, raakt ons. Zijn voordracht voor het Hooggerechtshof staat op het spel omdat minstens drie vrouwen de moed hadden om zich uit te spreken over het seksuele misbruik gepleegd door Kavanaugh. Het raakt ons omdat elke vrouw zich herkent in Dr. Christine Blasey Ford die voor een grote groep voornamelijk wat oudere, witte mannen, mag vertellen dat ondanks haar prachtige carrière, ze voor het leven beschadigd is door de aanranding van vijfendertig jaar geleden. We voelen haar pijn, omdat haar pijn ook de onze is.
In an era of bile and tribalisation, Christine Blasey Ford displayed the calm temperament of a judge while the supreme court nominee lashed out. @smithinamerica's analysis of the #KavanaughHearings: https://t.co/UB4rOVMzbb pic.twitter.com/PuyWvDF1YK
— The Guardian (@guardian) September 28, 2018
En we zien de gezichten van Kavanaugh en Senator Graham. We zien de gezichten van al die mannen die hun woede en frustratie in onze gezichten hebben gespuugd. Omdat we ‘nee’ zeiden, omdat we niet mee wilden spelen, omdat we onze mening lieten horen of omdat we gewoonweg op de verkeerde plek op de verkeerde tijd waren. Al die mannen met ego’s als een luchtballon, prik erin en er blijft alleen wat nutteloze flubber over. Deze mannen zijn slechts machtig bij gratie van de macht die mensen hen hebben toegekend. En omdat dit systeem van ouwe jongens, krentenbrood al zo oud en hardnekkig is, is het verdomde moeilijk om het kapot te krijgen. Hier zijn we dan, 2018, en er lijkt nog zo verdomde weinig veranderd.
Het is een systeem dat definitief gebroken moet worden. Smash the patriarchy is niet alleen een leuk t-shirt slogan; het is tijd voor een daadwerkelijke revolutie. Want terwijl de hoorzitting van Kavanaugh voortduurde kwam er nog een ander bericht binnen: een verijdelde terroristische aanslag. Door mannen beraamd. Verijdeld ook door mannen. En er komen straks kamervragen en dan zullen de mannen van Rutte3 hun maatregelen nemen.
Wie dit systeem niet doorziet en niet snapt dat het patriarchaat de grootste bedreiging voor de mensheid is, is medeplichtig aan het in stand houden ervan.
