Maar anarchisme, dat is toch extremistisch!
Dit hoor je mensen weleens zeggen, als jij je anarchistische sympathieën naar voren brengt.
Hierop kan je een weerwoord hebben. Althans, als je dat belangrijk vindt, als jij je ‘opponent’ wilt overtuigen, of jezelf wilt verdedigen
Extremisme
De term extremisme moeten we dan onderzoeken. Deze term is namelijk relatief en multi-interpretabel.
Wat is extreem? Wanneer is iets extreem? Toen Amerika, zonder Navo-steun, een controversiële oorlog begon, was dit ‘niet extreem’ . Toen Amerika in Vietnam halve volksstammen de strot afsneed, was dat ‘niet extreem’. Waarom is het extreem als ik een bank overval, maar wanneer een bondgenoot van het land waar ik leef, aan massaslachting doet, is dat ‘niet’ extreem?
De Amerikaans/kapitalistische wereldorde, bepaalt dus de maat. Alles wat Amerika doet is neutraal. Binnen een Amerikaanse hegemonie functioneren, is neutraal. De rest is ‘controversieel’.
In Nazi-Duitsland, was het extreem, als je iets van de Jodenhaat zei. Dan was je een extreem linkse bolsjewiek. Als je in de DDR kritiek op Stalin had, dan was je ‘een extremist’. Als je in de kapitalistische wereldorde, kritiek uit op het wanbeleid van de bazen, vervuiling en uitbuiting, dan ben je ‘extreem linkse dromer’. Een SP is de enige democratische / parlementair gerichte partij, die weleens kritiek uit op de EU, het imperialisme, de financiële crisis, vanuit een systeemkritische inslag. Deze partij wordt dus door de massa/het vee gezien als ‘extreem’.
Tien jaar geleden was het niet extreem, als kinderen van zestien iedere dag dronken waren. Zei je er iets van, dan zei men : het mag toch.
Als je tegenwoordig iets van de hetze tegen de islam zegt, dan behoor je tot extreem links en ben je niet ‘vrij’ links genoeg.
Honderden panden staan leeg, de woningnood woekert. Sommige mensen kraken dan. Maar kraken ‘mag’ niet, dus is het ‘extreem’. In Amerika ‘mag’ je geen wiet roken, maakt dat het roken van wiet ‘extremistisch’? In Polen mogen homo’s niet trouwen, want homo zijn is ‘extreem’. In Amerika worden om de week machinegeweren leeg geschoten, op middelbare scholen, door verwarde tieners. Dat is alleen niet extreem. Het bevragen van constituties, uit de middeleeuwen, dat is wél extreem.
Door de bio-industrie, gaan wij onmetelijk grote crisissen tegemoet. Klimaatcrisissen. Het is dus meer dan logisch, dat veel mensen vegetariërs, of veganist worden.
Tien jaar geleden was deze keuze ‘extremer’.
Neoliberaal
Het neoliberalisme van Rand, werd aanvankelijk gezien als een radicale sekte, een extreme beweging, die het kapitaal vrij spel wilde gaan geven. Zo werd dat binnen de meer Keynesiaanse wereld gezien. Nu wordt het neoliberalisme gezien als de basis, het neutrale uitgangspunt. Zo zien we hoe relatief zaken als extreem/niet extreem zijn. Je hebt hele starre en extreme anarchisten, je hebt ook zachtaardige en weloverwogen anarchisten. Je hebt drammers en dromers. Je hebt extreme liberalen, die écht alleen om hun eigen piemel geven en je hebt liberalen die met vrijheid bezig zijn, of in ieder geval dat streven hebben. Wat ik daarmee wil zeggen, in iedere beweging heb je allerlei mensen en aspecten.
De meer burgerlijk ingestelde familie die ik heb, reageert geschrokken op mijn radicaal linkse visie. Maar nooit is het ze gelukt om mijn redeneringen te weerleggen. Zogenaamd is mijn familie vrij en niet gelovig. Maar wel hebben zij een rotsvast geloof in orde en gezag. Rechtstaat en overheid.
De ‘nette’ mensen en de wet kunnen allerlei zaken ‘extreem’ noemen, maar dat zegt mij niets. Ik heb geen wet nodig, om te bepalen wat wel en niet moreel houdbaar is. Ik mag geen mensen tegen de grond trappen, maar wil ik dat? Ik mag geen crystal meth roken, maar wil ik dat? Het is irrelevant of het wel of niet mag. Als ik het wil, dan doe ik het. Alsof je een klein kind bent, betuttelt de rechtsorde met opgelegde moraliteit. Compleet arbitraire moraliteit. Want vaak genoeg zitten ze er naast. Heel veel wetten zijn compleet inhumaan en zouden dus niet erkend moeten worden.
Als iemand niet de stellingen van ‘extreem’ links kan weerleggen, dan heb ik geen behoefte aan de demonisering van de anarchistische beweging. Je kan wel een vingertje wijzen, een traantje doen rollen, sputteren en stotteren. Maar de stellingen van libertair links, staan als een huis. Wat mij betreft.
In het kort, de kuddegeest bepaalt. De zogeheten hive mind, de geest van de korf. De publieke opinie die wetten vormt, wetten die de maat bepalen. Maar zo vaak bleek de publieke opinie er naast te zitten. Wat het publiek vindt, is voor mij irrelevant. De publieke opinie is dat men niet door rood zou moeten rijden. Maar de publieke opinie is ook vol lof over zinloze managers. De managers die jou en mij intimideren en onderdrukken.
Op school zeiden ze weleens, als iedereen in de sloot springt, doe jij het dan ook? Alsof die juffen en meesters zélf niet een sloot zouden inspringen, niet met een rood boekje zouden wapperen, of een Jood verraden, als de groepswaanzin het zou normaliseren. Als kind wordt ons geleerd dat we autonoom moeten handelen, maar de juffen, ouders en meesters die dit vertelde, waren/zijn zelf slaafser dan een geketende circusbeer.Alsof autonomie een eigenschap is van deze maatschappij.
Het gaat allemaal over orders opvolgen, spullen kopen en meningen nazeggen.
Mijn hond is autonomer, dan de gemiddelde ‘niet extreme’ burgerheld.
Als laatste. Wat is er mis met extreem zijn? Ik word gezien als ‘extreem’, maar in mijn denken hou ik zeker rekening met de grijstinten, de nuance. Toch is mijn conclusie vaak ‘extreem’. Mijn denken strijkt tegen de haren in, van dat wat men nu vindt.
Ed Sheeran maakt muziek die ‘niet extreem’ is. Toch luister ik liever naar een spons, dan naar slijmballetje Ed. Agoraphobic Nosebleed en Skepticism, maken extreme metal. Ik heb altijd een zwak gehad voor extreme muziek.
Sommige mensen doen aan extreme sport. Springen uit vliegtuigen etc. Sommige mensen doen aan extreme seks. Laten zich in een leren pakje hijsen en kruipen dan over de grond. Sommige mensen houden van extreem eten. Ze doen veel peper in hun eten en spoelen het weg met een glas whiskey. Het kan allemaal. Extreem is niet per se verkeerd.
Ik vind directe actie, in sommige gevallen, een goede vorm van activisme. Ik erken bazen niet en wil geen baas worden. Mijn politiek is ‘extreem’
