In zijn recent uitgegeven Paul Verbrakenlezing houdt Eric Corijn een onomwonden pleidooi voor een stedelijke revolutie. “Globale problemen zijn onmiddellijke uitdagingen in de stad.”
(…)
dat wordt de politieke spanning: rechts nationalisme versus linkse stedelijkheid. In Spanje hebben de steden een ander asielbeleid geforceerd, tegen de toenmalige rechtse regering in. En van daaruit is ook de crisis met de Aquarius opgelost. Toen Trump uit de klimaatakkoorden is gestapt, hebben meer dan 1.200 steden gezegd dat ze erin bleven. Of als je kijkt naar Brexit, dan zie je dat dat een suburbane stem is. Steden hebben grotendeels voor ‘remain’ gestemd. Als je de opgang van uiterst rechts in Europa bekijkt, is dat vooral een suburbane anti-stedelijke stem.”
“De spanning stedelijkheid versus suburbaniteit zal toenemen. Maar de mensen vragen dan altijd, ja maar wat doe je dan met het platteland? Wel, dan zeg ik dat de steden het platteland zullen redden. De landbouw is kapotgemaakt door er een industrieel model op toe te passen. Een industrieel model dat voor de boeren een ecologische omgang met de natuur onmogelijk maakte. Een model ook dat manipulatie toelaat door bedrijven als Monsanto en vooral gewoon slecht voedsel aflevert. De enige manier om kortere ketens te maken, is duurzame landbouw binnen het stedelijke ommeland en in de stad zelf.” (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
Pingback: David Rovics: 1933 | Krapuul