Wanneer er ergens een crisis is, dan wilt men weleens overgaan op anarchistische modellen.
Spanje, Oekraïne, Rusland, Hongarije, Mexico, Rojava, Parijs en de Europese kraakinsurrectie.
Af en toe gebeurt dit, maar zonder strubbeling gaat dit niet gepaard. Verschillende grootmachten beschouwen jou als een onderdeel van hun project. Dit zomaar ontkennen, gaat gepaard met agressie
Rojava, het Koerdische, libertaire project, loopt in principe goed. En in theorie zou het door kunnen gaan met het federalistische experiment. Helaas is Turkije, het buurland, hier niet van gediend. Het project wordt letterlijk getorpedeerd en de strijders bekopen het met hun leven. Dat is de prijs die ze betalen om een tijdje écht te zijn. Om heel eventjes geen slaaf van een grootmacht te zijn. Deze realiteit is zo lomp als een partijtje armpje drukken.
De USSR zag de boeren in Oekraïne als het achterland van de USSR. De Tsaristische garden zagen het als het achterland van hún grootmacht. En wat hadden de boeren hier zelf over te zeggen ?
Onteigend worden, of onteigend worden? Door de rode leiders, of de witte leiders?
De geschiedenis bewijst permanent hetzelfde. Ja, dat kan, een logische economie, met wat meer egalitaire/meritocratische grondslagen. Als mensen dat willen, dan kunnen ze dat uitvoeren. Fricties zullen niet verdwijnen, strijd zal niet verdwijnen, de mens zal niet ineens transformeren in perfecte wezens. Nee, maar een belachelijke omgang met mens en milieu, kan praktisch gezien vermeden worden.
Het punt is alleen, dit gaat niet zonder horten of stoten. Ieder gekraakt pand is met bloed, zweet en tranen bemachtigd. Iedere autonome, zapatistische zone, is betaald met dode strijders. De staataanbidders geven niets gratis weg.
Dit is ook de reden dat mensen liever kiezen voor een wat meer liberaal/gematigd en identitair anarchisme. Als je geen botten wilt breken ( wat ik heel goed begrijp ) Dan kan jij je nog op je innerlijke privilege richten. Als je geen bloed wilt vergieten in Rojava, dan kan je altijd nog een facebook groep maken, over de queer theory en de nieuwe genders, die deze maand bedacht zijn. Je kan punkrock luisteren en op je ouders kankeren.
En nee, ik ben in zekere zin ook zo. Ik ben hier ook alleen maar overwegingen aan het uittypen. Maar erken dan dat je laf bent. Ik ben in zekere zin ook laf, ik weet wat voor nekklemmen en boetes er allemaal potentieel aan kunnen komen. Ik weet wat voor wapenstokken er opgeheven gaan worden.
Zélf
Wees niet bang om je baas écht in de haren te zitten, de hakken in het zand te zetten. Of het nou legaal is of niet, daar gaat het niet om. Het gaat om jou. Erken allereerst je gevoel. Erken dat je hem/haar, de baas écht haat. Dat is de eerste stap. Doe dan een stapje terug, in het werktempo. Denk aan je gezondheid, laat je niet gek maken. Het loon wordt er immers niet hoger van.
Als het geen frictie oplevert, dan weet je dat je niet goed zit. De SP weet dat er een woningnoodprobleem is en ze weten dat dit gebied riskant is. Ze weten wat voor krachten hier achter zitten, wat voor penetrante criminaliteit de woningmarkt bestuurt. Dus wat doen ze, ze prikken het een beetje, heel voorzichtig. Een huisjesmelker krijgt van de SP een ‘huisjesmelkprijs’. Dit is natuurlijk absoluut geen aanval op de huisjesmelker. Ok, zegt de huisjesmelker en de ellende gaat gewoon door. Het gaat er niet om wat jullie van mij vinden, of jullie mij lief vinden of niet. De miljoentjes sijpelen toch wel binnen, dat denkt het kapitaal. Je zegt dat ik immoreel ben, nou en?
Kraak zijn/haar vastgoed en het wordt al irritanter. Want dan gaat de huisjesmelker het ook echt financieel voelen. En in het kapitalisme is dát de enige prikkel. Er is geen beroep te doen op het geweten van de kapitalist. Dit kennen zij niet. Alleen het winstmechanisme is wat hen interesseert. Daar moet het dus direct geraakt worden
Gaat het allemaal erg makkelijk, dan weet je dat je niet echt bergen verzet. Dat geeft ook niet, want het is allemaal erg zwaar. Verschuil het dan alleen niet, wees hiervan bewust. Ja, ik houd een lezing over gender en ja ik eet vegan, maar weet dat dit niet de weg is, weet dat het loon bij Starbucks nog steeds niet genoeg is om de huur te betalen.
Als er dus geen frictie is, geen spanning, dan ben je niet écht veel aan het bewerkstelligen.
Maar geldt dit ook andersom? Als het wél pijn doet, dan zit je op een goed spoor? Nee, je kan de stelling niet omdraaien. De zwartepietstrijd doet veel pijn, maar maakt dat het per definitie relevant? Ik denk niet dat je dat kan concluderen. Ik zeg niet dat hun strijd niet relevant is. Ik stel alleen, als het kapitaal en de staat jouw handelen niet tegen zit, zelfs toejuicht, dan weet je dat het niet echt efficiënt zal zijn.
De zwartepietstrijd was in mijn ogen interessant, omdat het aantoont dat zwarte piet dus een gevoelige plek is. Een taboe, een heilig huisje. Blijkbaar is het koloniale verleden iets waar je niet aan komt, een gezelligheid die je niet moet verpesten. Maar betekent dat, dat je ermee de hegemonie van staat en kapitaal bijt? Ik denk dat je dat niet kan concluderen. Betekent het dat het meer in de richting van een libertaire orde stuurt? Ook die conclusie kan je niet direct trekken.
Wanneer hooligans op pad gaan, dan gaan zij veel pijn en strijd tegemoet. Maakt hen dat tot libertaire strijders? Nee, want zij hebben geen strategie, geen visie en geen doel. Alleen de openbare orde verstoren, is natuurlijk nog geen anarchisme.
De zwartepietstrijd verstoort een openbare orde. De brave burger en haar zwarte piet wordt eventjes aangeklaagd. De politie reageert hier dan woedend op, hoezo kolonialisme, wij zijn juist heel gaaf.
Waarmee ik overigens hooliganisme en de zwartepietstrijd niet over één kam wil scheren. Voor de orde is dit alleen wel ongeveer hetzelfde. Ondeugdelijk zijn. Het slopen van bushokjes, of aan ome Henk zeggen dat zwarte piet racistisch is. Een bepaalde orde omver schoppen.
Is een ‘ikje’ op het juiste spoor, wanneer hij/zij een gevaarlijk vaarwater betreedt? Dit kan je dus niet met alle stelligheid zeggen. Wel is het in ieder geval geen revisionisme. Als iemand iets juist doet, dan is het dus eerder iemand als een ikje. Hij/zij schrijft artikelen over rechts. Rechts reageert met agressie, het toonbaar maken van de identiteit van ikje. Er is dus frictie. Als er frictie is, dan kan het zijn dat men terrein wint.
Als de SP zegt: Wierd Duk, wij zijn het niet altijd met hem eens, maar we zijn wel blij dat hij het gewoon zegt. Ja, dan gebeurt er verder ook niets. Een Duk zal ook niet genoodzaakt zijn om een SP te belemmeren, te belasteren.
Kortom, dit waren wat hersenspinsels over strijd en anarchie. Wat is constructief en wat minder, vanuit mijn perceptie.
