Ik bevind mij weer bij M., in dat getroebleerde land dat bekend staat onder de naam De Verenigde Staten van Amerika. Waar mensen wonen die iemand als Trump nog steeds echt, echt helemaal te gek vinden. Maar waar ook de weerstand tegen hem groeit. Aanhangers ter linkerzijde worden steeds explicieter in het uitdrukken van hun afkeer van Trump op een wijze die tot nog toe toch ongekend was ten aanzien van een president (of het moest de Tea Party jegens Obama zijn) zie hier bijvoorbeeld Robert DeNiro. Maar ook onder Republikeinen begint het steeds meer te rommelen.
Natuurlijk was een groot deel van de Republikeinen al nooit zo gecharmeerd van Trump, maar een groot deel daarvan is verrassend snel en verrassend extreem gedraaid na diens verkiezingsoverwinning, met Speaker of the House Paul Ryan voorop (slechts in naam is hij Speaker; hij heeft immers niets gedaan om het Huis van Afgevaardigden als geheel te vertegenwoordigen, wat de eigenlijke inhoud van die functie is). Die er nu als een hond met zijn staart tussen de benen tussenuit knijpt.
Probleem voor de Republikeinen is dat van hun electoraat nog steeds een kleine 90% Trump steunt. Trump heeft die partij wat dat betreft echt gekaapt, en die zitten nu met het probleem voor miljoenen rechtsrabiate mafketels te moeten cateren. Nog rabiater dan ze zelf al waren, bedoel ik, want dat was ook al niet mis natuurlijk.
Vanaf het begin waren er wel al mensen als Richard Painter, een ethics advocaat in de regering George W. Bush, die al direct heel kritisch ten aanzien van Trump was. Hij zal in Minnesota nu nota bene voor een senaatszetel voor de Democraten kandidaat zijn.
Maar vooral de stappen die economische gevolgen hebben beginnen nu diverse Republikeinen zorgen te baren. De tarievenhandelsoorlog die Trump begonnen is, waar zelfs Mitch McConnell niet blij mee is, maar ook de uitzondering die Trump daarop voor het Chinese bedrijf ZTE wilde maken streek Marco Rubio en diverse andere Republikeinse senatoren tegen de haren in. Ook is er regelmatig kritiek te horen van toch bepaald niet linksige types als ex-CIA chef Michael Hayden, en natuurlijk James Comey, die zijn lidmaatschap van de Republikeinse Partij heeft opgezegd.
Gisteren praatte ik met M. en haar vader (89) over de huidige politieke situatie. Haar vader is zijn leven lang Republikein geweest, en was ook politiek actief als burgemeester en is verkiesbaar geweest voor het Huis van Afgevaardigden van Michigan.
We wisten al dat hij niet op Trump gestemd had, maar nu bleek tot onze niet geringe verbazing dat hij nota bene op Bernie Sanders gestemd had (nu was die weliswaar geen kandidaat, maar hij had al eerder mogen stemmen via een zogenaamde absentee ballot vanwege geringe mobiliteit, en dat was – volgens zijn zeggen – nog voordat de uiteindelijke kandidaat bekend was). Zijn vrouw – tevens altijd Republikein – had deze keer op Jill Stein gestemd.
Er moeten toch meer van dit soort Republikeinen zijn. Conservatieve mensen, maar wel gewoon mensen met fatsoen, menselijkheid en integriteit. Ook vertelde hij ons van kennissen die Trump ook maar niks vonden, maar dan toch maar op hem gestemd hadden omdat ze Republikeins wilden stemmen en dachten dat het wellicht wel mee zou vallen met Trump. Die zullen zich een volgende keer misschien toch ook bedenken, met alles wat er inmiddels gebeurd is, hoop ik dan maar. Want meegevallen is het bepaald niet.
