Ik was dit nummer al weer bijna vergeten, terwijl ik het nota bene op een album heb staan dat ik zelf in bezit heb (moest ik via Wikipedia ontdekken; er is iets raars gebeurd door internet, je speelt geen albums meer waar je eens voor ging zitten). Ik kwam het al surfend op YouTube tegen. Deze live versie is wel veel beter dan de studioversie, moet ik zeggen.
Mike Oldfield heeft altijd een heel bijzondere toon gehad als elektrisch gitarist, en dat komt deels door het feit dat hij die bespeelt met een techniek die doorgaans alleen op klassieke gitaar wordt gebruikt.
Dat geldt zowel voor zijn linker- als rechterhandtechniek. Zijn vibrato creëert hij immers door de vinger van de linkerhand in de richting van de snaar heen en weer te bewegen, terwijl de standaard blues-/rocktechniek – geïntroduceerd door BB King – eruit bestaat dat je de snaar loodrecht op de richting van de snaar heen en weer trekt. Het is deze techniek die de intensiteit aan zijn toon geeft.
De klassieke manier is in feite zuiverder: je verhoogt en verlaagt de spanning op de snaar, door deze met je vinger uit te rekken of in de doen krimpen, waardoor de toon zal zweven om de toon waarop die snaar gestemd is. Met de bluestechniek verhoog je de spanning van de snaar echter alleen maar, waardoor een noot met dat vibrato gemiddeld wat boven de toon waarop de snaar gestemd is komt te liggen. Maar waarschijnlijk horen alleen mensen met een absoluut gehoor dat.
Met zijn rechterhand slaat Oldfield de snaren aan zoals je dat op een klassieke gitaar doet, om een volle toon te krijgen. Het leidt ertoe dat hij bepaald onorthodoxe wendingen maakt en andere patronen kan spelen dan een standaard rockgitarist. Ook heeft dat te maken met zijn stijl, waarin hij Britse/Ierse folkmuziek combineert met een rockgeluid.
Blijkbaar was het een warme avond, met al die halfnaakte mannen op het podium, dacht ik aanvankelijk. Maar via diezelfde wikepedia pagina kwam ik erachter dat dit nummer als parodie op de toen opgekomen punk was bedoeld (ik hou niet van punk, en ik snap de parodie niet helemaal, maar ik vind dit een mooi nummer), en dat men daarom topless op het podium stond. Hij ziet er bijna uit als AC/DC’s Angus Young op die manier, immers ook een Gibson SG bespelend. Zijn geluid was prachtig deze avond, vol en toch transparant, typerend voor die gitaar.
