Een krant als het Financieel Dagblad zal eerder geneigd zijn de waarheid te vertellen over wat het kapitalisme inhoudt dan de zogenaamde nieuwsbladen die voor ideologische massage moeten zorgen.
En zo is er een hartverscheurende reportage over het naderende einde van de houtwallen in Twente, die u ter plaatse moet lezen.
Twee citaten, los van de reportage:
‘Naar schatting is minder dan 3% over van het areaal van de landschapselementen met autochtone bomen en struiken van vóór 1850’, aldus de Rijksdienst in een vorig jaar gepubliceerde Atlas van het landschappelijk groen erfgoed. ‘Ongeveer de helft van de honderd inheemse soorten is thans zeldzaam en meer of minder bedreigd in hun voortbestaan.’
Oftewel: “natuur” in Nederland is nergens ouder dan de oudste bebouwing in haar omgeving, zoals historicus Piet de Rooy droogjes vaststelt. Ik begrijp ook de oproep “Red de rijke weide” niet helemaal, al ondersteun ik haar uiteraard. Thijsse had in het album De bonte wei meer dan een eeuw geleden vastgelegd wat toen al dreigde te verdwijnen. Wat men nu dus als “rijke weide” wil redden is een armoezooitje vergeleken met hoe het nog niet zo lang geleden was.
Dit schreef Johan van de Gronden, toen hij afscheid nam als directeur van het Wereld Natuur Fonds: ‘Ecologen spreken graag over ‘shifting baselines’, daarmee doelend op de korte memorie van de mens die door het snelle verlies aan natuurwaarden om hen heen amper een generatie later een stiefmoederlijke toestand al houdt voor prachtige natuur.’
Pingback: Impressies van een land om van te houden | Krapuul