Zondag 24 september vinden er Bondsdagverkiezingen plaats in Duitsland. Om het belang ervan voor ons en voor de hele EU kan niemand heen. Tal van opinieleiders zijn het daarover eens. Econoom en partijloos lid (crossbencher) van het Britse Hogerhuis Robert Sidelsky zegt het zo:
Opdat de Europese Unie werkt moeten haar sterke leden bereid zijn solidariteit te tonen met haar zwakke leden. En zolang Duitsland, de sterkste van alle, zich verzet tegen het creëren van een mechanisme om deze dwingende noodzaak te realiseren, zal de EU van crisis naar crisis struikelen – waarschijnlijk met verlies van lidstaten onderweg.
(Project Syndicate [vertaald uit het Engels])
Ik wil in ieder geval geen opeenvolgende crises. Zullen de Duitsers vanwege het gevaar van crises solidariteit tonen? Hoe bereik je dat ze dat doen? DiEM25 poogt het met een idealistisch appel aan progressieve kandidaten voor de Bondsdag.
Maak Duitse kiezers bewust van één basis gegeven: We zitten allen samen in het schuitje! Geen land is afgeschermd van de crisis. Duitsland kan zich niet achter zijn surplussen verschuilen zonder zijn werkenden en zijn pensioenfondsen te vermorzelen. Wanneer onze monetaire unie in de greep is van kwalijke onevenwichtigheden, wordt de ellende overal door de zwakkere burgers gedeeld – hetzij ze in surplus- dan wel in deficitlanden wonen.
(DiEM25 [vertaald uit het Engels])
Weliswaar zitten alle EU-burgers samen in het schuitje maar zolang Otto Normalverbraucher nog volop van de EU profiteert zullen ze bij onze oosterburen de koers niet wijzigen. Aan langetermijndenken doet het merendeel van de politici niet, laat staan de kiezers.
Om druk uit te oefenen teneinde verandering te bewerkstelligen wil ik ook zo kunnen stemmen dat ik invloed kan uitoefenen. Zullen we met z’n allen, alle EU-burgers, Duitsers worden? Dat gaat natuurlijk te ver. Maar er is toch wel een manier te vinden om de onbalans in de EU, waarin de Duitse kiezers eigenlijk de koers bepalen, in een democratischer modus te veranderen? Het begint – zoals altijd – met de eigen bewustwording van je ondergeschoven positie. Daar schort het bij Europese burgers aan. De meesten denken, net zoals de Britten bij het Brexitreferendum, dat onze eigen politici over ons eigen beleid gaan. Inderdaad, over de bankjes in het park kunnen onze politici nog beslissen, maar het voorkomen of oplossen van een economische crisis is andere koek.
