En inderdaad, uw verslaggever heeft daar zelf ervaring mee.
Een stuk of vijftig mensen verscheen vanmiddag aan de deur van Woonstichting DeKey (of is het geen stichting meer? wat zal het donderen). Het was de bedoeling een “flexcrèche” in te richten in het kantoor. Maar dat ging mooi niet door: heel heldhaftig hield men de deur dicht. Voor het raam stonden onsmakelijke kantoortypes te lachen om wie er buiten stond. Een vlerkje was daarbij gummi aan het kauwen. Ik deed dat na en hij meende grappig te zijn door mij weer na te doen. Zulke mensen werken daar.
De “directeur wonen” kwam aan de deur, gesecondeerd door een andere jongeman van kantoor. Lidy van der Schaft, bekend van onder andere de ontruimde Slangenpanden aan de Amsterdamse Spuistraat. En van de brief die ik niet heb gelezen maar die op het nachtkastje bij het sterfbed van mijn moeder lag – waarschijnlijk behelsde het dat ik geen brave jongen ben, ik heb hem weggegooid. Mevrouw Van der Schaft is, met GroenLinksmijnheer Platvoet, verantwoordelijk voor mijn dakloosheid. Die geheel volgens de regels is bewerkstelligd uiteraard.
En zo stond ze daar, om een petitie in ontvangst te nemen. Zij vond dat de vrouw van het gezin dat per 1 oktober het zo mooi verwoord heeft in de krant – hoe zij per 1 oktober dakloos worden gemaakt. “I feel your pain” roep ik maar alvast.
“U heeft uw pijn goed verwoord” wordt het dan maar. Maar – want ja, hierna komt het “maar” van Lidy van der Schaft-van Nimwegen tenslotte, de kamer aan de H. Cleyndertweg is bedoeld voor studenten, en mevrouw is inmiddels afgestudeerd. Dus wegwezen.
Langs ondoorgrondelijke bestuurlijke wegen heeft de Stichting Lieven de Key ooit de Amsterdamse Dienst Studentenhuisvesting in handen gekregen. Formeel wenste die stichting wel dat men vorderingen maakte in de studie maar de “regel” dat je maar te vertrekken had als je afgestudeerd was is nooit in- laat staan uitgevoerd. Nu is plotseling het studentenpakhuis aan de rand van de stad “campus” en daar zijn “contracten” over. Regels zijn regels, als die er niet waren konden “we” maar vijfhonderd studenten huisvesten in plaats van vijfduizend. Zei mevrouw Van der Schaft.
Tja, de actie. Het is meer dan niets, en het is al heel wat dat het halletje voor de eigenlijke ingang voor een half uur ingericht kon worden als flexcrèche (er waren twee kindertjes, onder wie degene die per 1 oktober door DeKey op de keien wordt gegooid). Een mannetje met een V-vinkje op zijn uniformjas zei dat het niet mocht, ik was degene die tegen hem zei dat er geen sprake van was dat we zouden weggaan. Of hij de prinsemarij gebeld heeft weet ik niet. Er reden twee smerissen te paard langs, anderen zijn er niet geweest.
En na drie kwartier, alle deelnemende organisaties hadden hun verhaal gezegd, was het voorbij.
Nee, niks bezetting. Laat staan verbouwing van het kantoor. De macht die geschraagd wordt door de jankerds van ultrarechts en hun deurtjes heeft al met al niets te vrezen in Nederland. Daar komt het wel op neer.
Een petitie aan een club die zich op “de regels” zal beroepen en die ook verder nog minder boodschap heeft aan zoiets als een petitie dan de overheid, wat “fuck flex!” roepen en dan snel naar het onherkenbaar gegentrificeerde en vertoeristiekte lokaal van Brouwerij Het IJ – daar krijgt men mij niet meer binnen.
Wordt vervolgd?
Ik heb zo’n vermoeden dat het gezin waarom de actie draaide wel symbolisch “geholpen” zal worden. Maar structureel iets veranderen – dat zal op een heel andere manier bewerkstelligd moeten worden.
Pingback: Ultrarechts wordt al jaren met actieloosheid in de watten gelegd | Krapuul