Zo gaat het.
Ik vervloekte het nummer dat de Billboard Hot One Hundred teisterde in 1965, niet wetende dat het een sleeper was die al jaren in en uit de notering jojode.
En toen, alleen op reis in Ierland, kwam ik in een platenzaak een cassette van Tony Bennett tegen in Dublin, speelde hem op mijn walkman af op vol volume, keek naar het lege landschap (een schuldig landschap eigenlijk) en werd overweldigd door het sentiment.
Ik was rijp voor het in mijn tienertijd vervloekte nummer.
De zanger was tot voor kort vaste act op Glastonbury trouwens…
The loveliness of Paris seems somehow sadly gray
The glory that was Rome is of another day
I’ve been terribly alone and forgotten in Manhattan
I’m going home to my city by the Bay
I left my heart in San Francisco
High on a hill, it calls to me
To be where little cable cars climb halfway to the stars
The morning fog may chill the air, I don’t care
My love waits there in San Francisco
Above the blue and windy sea
When I come home to you, San Francisco
Your golden sun will shine for me
I left my heart in San Francisco, 1962
Ik heb slechts een dag doorgebracht in de metropool San Francisco. Wat zal ik er van zeggen. Dit is een reclamefilmpje maar ik oordeel het niet storend.
