Na de verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president vloog Naomi Klein in haar pen. In ‘No is Not Enough’ past zij haar boeken ‘No Logo’ (1999) en ‘The Shock Doctrine’ (2007) toe op het fenomeen Trump. Neen zeggen tegen Trump, zeker, maar dat volstaat niet volgens Klein. Er moet ook een alternatief worden geformuleerd. In haar gekende stijl geeft zij een aanzet tot actie.
Naomi Klein is een begrip geworden. Ze zal het niet graag horen, maar in zekere zin is ze zelf haar eigen logo. Elk artikel en elk boek op haar naam heeft gegarandeerd succes. Dat is echter meer dan terecht, want telkens weer bewijst ze dat ze de moeite waard blijft en een onmisbare progressieve stem is. Je hoeft het niet steeds met haar eens te zijn, maar dat ze een klare kijk op de dingen heeft, kan echter niemand ontkennen.
Nauwelijks enkele maanden tijd na de verkiezing van Trump schreef ze No Is Not Enough, zoals elk van haar boeken doorspekt met feiten, meningen, informatie en ideeën. Voor een groot deel valt dat te verklaren door al het opzoekingswerk dat ze in de jaren ervoor reeds heeft verzet. Maar dat deert niet.
Een van de commentatoren op de achterflap vat het zo samen: “Als je je afvraagt hoe Naomi Klein er in geslaagd is zo een essentieel en ingrijpend boek te schrijven zo snel na de verkiezing van Trump, dan is dat omdat ze zich haar hele intellectuele leven heeft voorbereid op dit ogenblik. Trump is het ultieme logo.”
Wie No Logo en de Shock Doctrine heeft gelezen, zal veel in No Is Not Enough herkennen. Voor een deel is dit boek immers een samenvatting van de stellingen die ze in die vorige boeken verdedigde. De Westerse bedrijfswereld heeft zich fundamenteel veranderd. Niet langer zijn bedrijven economische entiteiten die het fabriceren van een eigen product en het tewerkstellen van eigen personeel als een doelstelling zien.
Integendeel, Nike verkoopt geen schoenen, Coca Cola verkoopt geen frisdrank. Wat zij verkopen is een levensstijl, een groepscultuur, iets om bij te horen, geluk ook, jeugd, leven. Het logo is het product. Je koopt geen loopschoenen, je koopt zelfs geen Nike-schoenen, je ‘bent’ iemand omdat je met Nike loopt, je hoort ergens bij.
Waar die schoenen of die frisdrank worden gemaakt en hoe ze worden gemaakt, wat er echt in je drankje zit, het heeft allemaal geen belang. Erger nog, Nike kan ongestoord kinderarbeid uitbuiten en als er dan kritiek op komt claimen dat het de schuld is van misdadige subcontractors, waar het bedrijf onmiddellijk alle banden mee verbreekt (en vervolgens contracten tekent met al even erge of nog ergere onderaannemers). Kledingmerken, nog zo een voorbeeld. Na de shoppingextase volgt dan de leegte, die weer wordt gevuld met shopping. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
