Hij moest het wel lezen, uit het hoofd declameren ging niet – maar het kan ook verlegenheid zijn geweest die hem naar de lessenaar deed kijken. Want het is een waagstuk, die laatste regels van Shelley’s Masque of anarchy declameren op een verkiezingsbijeenkomst. En het rare is, van Jeremy Corbyn geloof ook ik het. Wel van hem, in deze historische episode. En het publiek juicht, want het gelooft, op twitter schreef menigeen er kippenvel bij gekregen te hebben.
Dit is dan de post-neoliberale politiek, een parlementaire vertaling van wat Corbyn’s generatie (de mijne) en de voorgaande kent als de Grote Weigering. Die herkend wordt door post-egoïstische, post-neoliberale en post-atheïstische jongeren, juist die jongeren, ook in Kensington en Canterbury. Die ook niet zitten te wachten op al dan niet jonge verkondigers van een boodschap van haat jegens anderen die “ons” dwingen tot meer bezuinigen en nog verdere afbraak van het gemeengoed. De leeftijd van de voorman/spreker doet er niet toe. Bernie Sanders ging hem voor, en laten we goeroe Chomsky niet ook even vergeten, ook al dingt die niet naar een politieke machtspositie.
Nee, Sanders en Corbyn, en zelfs Chomsky, beloven geen anarchistisch paradijs. Maar zij wijzen de weg naar andere politieke paradigmata, weg van de neoliberale riedels al dan niet aangelengd met racisme en verdere haat jegens wat de neoliberalen niet Normaal vinden. Maar een herstel en vergroting van de ruimte op links geeft het verwijzen naar dat paradijs meer kans, daar ben ik het met Nayoko over eens.
Wien de goden willen verderven slaan ze met blindheid. Blijkbaar hebben de Tories, althans May en haar medestanders en de wijsneuzen van de media in hun eigen verhalen geloofd. Over de onverkiesbaarheid van Corbyn en hun kansen op een vergrote meerderheid. En staan ze nu voor het gapende gat dat ze zelf gecreëerd hebben.
Jon Snow excellent as usual… pic.twitter.com/qZ15gExGbO
— *Marie-Ann* (@MarieAnnUK) 11 juni 2017
Veteraan Jon Snow durft het te zeggen.
