Vergeleken met kat- of gansknuppelen, berebijten of palingtrekken is het diervriendelijk te noemen: ter gelegenheid van Pinksteren wordt op Schiermonnikoog een haan voor drie dagen in een mast gehesen. De haan is gehuisvest in een mand, krijgt eten en drinken mee en – om te onderstrepen hoe eeuwenoud deze traditie is – staat onder cameratoezicht van een dierenarts. Kallemooi heet het ritueel. Het is onmiskenbaar waar dat de haan het ondanks het in de hoogte aan een paal verblijven minder slecht heeft dan de gemiddelde kip in de bio-industrie. Maar daarmee is het nog niet goedgepraat.
Bij het omhooghijsen van de haan hoort het stelen uit een tuin door scholieren, die de haan in een juten zak naar de bestemming van de mand brengen.
Protesteren tegen deze be- of mishandeling van een dier kan de Tomeloze Wrok van Traditiegetrouwen oproepen. Een van de vijf mensen die zich vastgebonden hadden aan de hijspaal werd met een mes bedreigd. Vervolgens werden de actievoerders in het holst vande nacht van het eiland gedeporteerd:
De politie heeft de dierenactivisten meegenomen naar het politieburo en ‘in het belang van hun eigen veiligheid’ op de watertaxi naar de vaste wal gezet. De kosten van de watertaxi moeten de activisten later wel weer zelf terugbetalen.
De dieren-activisten hadden vooraf geen toestemming voor de actie gevraagd. Het gaat om activisten uit alle delen van Nederland. Volgens woordvoerder Dimitri Westerveld was de sfeer bij het losknippen van de dierenactivisten ‘agressief’. Hij is ook ontevreden over de behandeling door de politie. Hij vraagt zich af of het zomaar kan, mensen van een eiland zetten.
Bron.
Nou is het gezien de stichtingsgeschiedenis van het bewoonde eiland je reinste flauwekul om in de voorchristelijke tijd te duiken om de wortels van dit gebruik te zoeken. Cisterciënzers, schiere monniken, hebben het oorspronkelijk ontgonnen in de Hoge Middeleeuwen.
En aan de fraaie traditie van het zelf-villen van zeehonden is ook een einde gekomen. De predikant van het eiland in het begin van de vorige eeuw, de anarchist Louis A. Bähler, beschrijft het: de zeehond wordt aan een haak geslagen en door zich los te trachten te worstelen vilt het dier zich alvast, hoeft geen mens dat te doen. Op het einde leeft het dus nog. Een mooie traditie met vast ook diepe Germaanse wortels en waar korte metten mee is gemaakt op den duur.
En dat zelf moeten betalen voor je nachtelijke verwijdering van het eiland is uiteraard juridisch onhoudbaar.
