Reza Ghabaghi, geen hoogopgeleide taxichauffeur, heeft een maatschappelijk thriller-misdaadroman ‘Het helse Paradijs’ tussen zijn werk door geschreven. Dergelijke ongewone combinaties komen wel vaker voor in Iran. Zo verkoopt een poëet langs de baan van Qom naar Teheran spiesen van schapenlever en -hart, terwijl hij dicht over door liefdesverdriet en gekwelde, gekwetste harten.
Na het nucleair akkoord van juni 2015 tussen Iran, 5+1-groep (Verenigde Staten, Rusland, China, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk en Duitsland) en de VN, werd deels een einde gemaakt aan het controversiële embargo tegen de Iraanse bevolking die decennia lang hierdoor rechtstreeks werd getroffen. Plots werd Iran een veilige reisbestemming voor de westerse toerist. Iran behoort heden tot één van de (top)reisbestemmingen voor de komende twee jaar.
Bijna vier decennia lang verrijkte een heel klein deel van de revolutionaire garde, die zogezegd waakt over de “vruchten” van de revolutie, zich ten koste van gewone Iraniërs. Het klassenverschil en de corruptie bij de machthebbers nam na de revolutie drastisch toe terwijl de transparantie van het bestuur en de algemene dienstverlening aan de bevolking minstens aan dezelfde intensiteit afnam. De zware inflatie in Iran als gevolg van wanbestuur en het internationaal embargo, heeft het leven voor talrijke gezinnen onbetaalbaar gemaakt. De algemene werkloosheid, vooral bij de jongeren, swingt de pan uit en zelfstandig ondernemen in Iran staat gelijk aan financiële zelfmoord.
Het is dan ook niet ongewoon dat minstens zeven op de tien taxichauffeurs hooggeschoold zijn en na hun werk op die manier bijklussen om financieel rond te komen. Het is werkelijk verbazingwekkend en tegelijk boeiend om bijvoorbeeld met een burgerlijke ingenieur, schrijver, wiskundige, poëet, ex-journalist, muzikant, kapper, … van de ene bestemming naar de andere gevoerd te worden.
Zoals de Iranezen het zelf zeggen: “Niemand in dit land zit op zijn plaatst. Competente mensen worden aan de kant geschoven in het belang van de vriendjespolitiek van de machthebbers. Wie de macht heeft hoeft zelfs geen verantwoording tegen parlementsleden af te leggen. Het valt dan ook regelmatig voor dat een parlementslid die om verantwoording vraagt, plots om één of ander ”schandaal” zelf wordt gearresteerd en politiek (mond)dood wordt gemaakt.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
