In aanloop naar de Tweede Kamer-verkiezingen zingt in sommige kringen van baanlozen de hoop rond dat er een einde zou kunnen komen aan het repressieve bijstandsregime. Maar wie het rechtse politieke klimaat tot zich door laat dringen en de partijprogramma’s doorleest, weet dat we het van de parlementaire politiek niet moeten hebben.
Want welke partijen beloven dan de disciplinering door dwangarbeid af te schaffen? En welke de verplichte tegenprestatie en vrijwilligerswerk? Of de verplichting tot solliciteren op onbestaande banen? Of de verplichte psychologische testen en gesprekjes waarin ons arbeidsethos en arbeidsvermogen wordt gepeild om zo onze arbeidswaarde en -inzet te kunnen bepalen? Of het rechteloos “werkervaring en werkritme opdoen” door onbetaalde arbeid voor gemeenten en bedrijven? En welke partijen willen de ruimte beperken voor nieuwe uitbuitconstructies waarin baanloze bijstandsgerechtigden rechteloos en voor een habbekrats naar kapitale behoefte worden ingezet en weggezet?
Welke partij wil een einde aan de voortdurende druk tot zelfdisciplinering door het immer dreigende sanctiebeleid: het opleggen van kortingen en boetes bij het niet voldoen aan verplichtingen? Is er een partij die de uitkeringen structureel wil verhogen om de bewust gecreëerde bijstandsarmoede te beëindigen? Welke partij stopt de privacy schendende praktijk waar baanlozen, hun partners, kinderen en ouders aan worden blootgesteld om het beroep op het recht tot bijstand keer op keer te bewijzen? Welke partij verkiest zelfbepaald samenleven boven economische individualisering door de kostendelersnorm? (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Doorbraak
