Tussen de vijftig en de honderd mensen hebben afgelopen vrijdag in Amsterdam de Februaristaking van 1941 demonstratief herdacht. Het was een mooie, krachtige actie. Volgend jaar weer – hopelijk nog steeds bovengronds, en met veel meer deelnemers.
De demonstratie – een dag vóór de officiële herdenking – was een initiatief van University of Colour, een initiatief dat opkomt tegen de actieve erfenis van koloniale verhoudingen, op de universiteit en ook daarbuiten. Het motto was: “Toen niet, nu niet! Nooit meer fascisme!”. Heel symbolisch verzamelden we rond half vier ’s middags bij het Slavernijmonument in het Oosterpark, om na enkele toespraken naar de Dokwerker op het Jonas Daniël Meijerplein – het monument ter ere van de Februaristakers – te lopen. Zo werden twee dieptepunten van moorddadig racisme gekoppeld, als episodes die samenhingen zoals ook in de strijd tegen racisme de slavernij en de holocaust ook samenhangende aandacht verdienden.
De actie was aangenaam bescheiden in haar vormgeving. Eerst een welkomstwoord, gevolgd door twee toespraken. Mercedes Zandwijken vertelde de aanwezigen het verhaal van Anton de Kom, strijder tegen het kolonialisme in Suriname en vervolgens tegen de nazi-bezetting in Nederland. Hij werd uiteindelijk opgepakt, naar een concentratiekamp afgevoerd waar hij kort voor het einde van het nazi-rijk overleed. Mercedes Zandwijken onderstreepte hert punt dat juist ook Afro-Caribische mensen een rol in de strijd tegen de nazi’s hadden gespeeld, iets waar veel te weinig aandacht voor is. Haar verhaal was vrij lang. Haar verhaal was de lengte ervan waard. Daarna sprak Khalid vanuit Wij Zijn Hier, een groep vluchtelingen/ mensen zonder officiële verblijfspapieren die nu al jaren in Amsterdam actievoert, en van het ene naar het andere onderkomen wordt verdreven door het verachtelijke Gezag. Een warme, opgewekte oproep tot solidariteit, kort, krachtig.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
