Yiannopoulos uitroken

Het was ouderwets gezellig op de campus van Berkeley, California. Vuurwerk, een uitbrandende generator, zwarte rookwolken, een fikkende boom (arme boom), gebroken ruiten. Buiten stampen honderden demonstranten rond, binnen zou internettroll Milo Yiannopoulos spreken. Het ‘debat’ was georganiseerd door de universiteitsafdeling van de Republikeinen.

Zou. Want volgens de politie is het optreden niet doorgegaan. Het ventje heeft het universiteitsgebouw verlaten en is overgebracht naar een veilige plek.

Na de opstand, begon het opstandige volk te dansen. Ook dat nog.

Wie?
Milo Yiannopoulos, die met recht een postfascist genoemd kan worden. Een zielig mannetje dat de laatste maanden de aandacht krijgt waar hij zo naar snakt. Sinds hij zijn rechts-radicale denkbeelden (anti-feministisch, anti-links, anti-kleur) verpakt in het format van de uit een uit hand lopende cabaretvoorstelling is zijn ster rijzende.

Wie ook weer?

Nee, het Milo-mannetje lijkt op het eerste gezicht niet op de oude fascisten. Milo is een heel erg witte katholieke homo van joodse kom-af. En hij bulkt van zelfhaat, gaat tegen alles en iedereen te keer. Hij is de excuusnicht van de Ultra’s. Het mannetje is gillend op zoek naar bevrediging van zijn aardse driften, hij is verslaafd aan aandacht. Een relnicht naar het model van Fortuyn, maar dan minder belezen.

En heeft hij nog connecties met Nederlanders?
Het Milo-mannetje is een vriendje van Wilders en Baudet. Vrij Nederland schreef er al eens een verontrustend stukje over. Er is geen twijfel over dat deze internationale vriendenclub een wereldbeeld deelt, ze hebben het postfascisme opnieuw vormgegeven.

Het wat?
Het huidige postfacisme: kleine staat, zware repressie, private sociale bescherming, hedendaags nationaal-kapitalisme, ogenschijnlijke persvrijheid, de vrouw als moeder (verder bek houden), het primaat van de ‘christelijke’ waarden (de Westerse beschaving), minimalisering van ‘vreemde’ invloeden, het witte ras heerst.

Dat is het postfacisme van vandaag.
Je kunt jood zijn en homo, maar geen feminist of andersglobalist.
De vrijheid van meningsuiting is heilig, maar vrouwen ‘moeten hun bek houden’.
Het neoliberalisme is verwerpelijk, maar het kapitalisme een noodzaak.

Je bent voor je eigen ‘heem’, maar samenzweren met buitenlandse postfascisten is een uitdrukking van nationale-heldendom.

Het facisme met een libertarisch sausje.
Het fascisme met een rood neusje.
Het zwevende facisme.

Milo Yiannopoulos is medewerker van de nepnieuwssite Breitbart en een van de assistenten van Steve Bannon, Chef Strategie van de staf van het Witte Huis.

Wat?
Ja, dat dus.
Deze postfascisten zitten nu in het centrum van de macht.

Misschien toch iets te vroeg gedanst.