Het is verkiezingstijd. Op 15 maart worden we allemaal ontboden om onze stem uit te brengen. De uitkomst dreigt een radicaal rechtse partij tot grootste te maken, andere rechtse partijen aan een stevige positie te helpen en de linkse (???) partijen zwaar gehavend en verzwakt achter te laten. Dat is geen vrolijk vooruitzicht, ook niet voor een anarchist als ik die parlementaire machtsvorming niet bepaald als hefboom voor noodzakelijke veranderingen ziet. Ook mij laat de uitkomst bepaald niet onverschillig. Ik zie er alleen geen reden in om me alsnog achter één van de partijen te scharen, , zelfs niet achter de meest linkse en meest sympathieke. Deelname aan linkse verkiezingscampagnes is geen goed idee en kan, als het verslaan van verrechtsing op alle fronten het doel is,.zelfs contraproductieve effecten hebben. Hieronder tracht ik uit te leggen waarom ik dat denk.
Laten we beginnen bij een op het eerste gezicht heel eenvoudige vraag. Maakt de verkiezingsuitslag uit? Jazeker. Het revolutionaire argument dat ik tegen verkiezingsdeelname, parlementaire machtsvorming en dergelijke in stelling breng, is niet gebaseerd op onverschilligheid jegens de uitkomst. Een kabinet Wilders en/of Rutte heeft andere consequenties dan een kabinet Asscher en/of Pechtold, een presidentschap van Trump wordt anders dan een presidentschap van Clinton zou zijn geworden. Die verschillen ontkennen komt neer op je hoofd in het zand steken een relevant stuk werkelijkheid ontkennen. Dat is zeer onverstandig, en ook respectloos naar hele groepen mensen die van bepaalde vormen van politiek nog ernstiger het slachtoffer worden dan veel anderen. Voor moslims maakt de vraag of Wilders wel of geen premier wordt, beslist uit. Dus dient het voor solidaire mensen van welke herkomst of achtergrond dan ook, eveneens iets uit te maken. Dat maakt onverzettelijke strijd tegen de PVV en alles waar die voor staat, aan de orde. Maar daaruit volgt nog helemaal niet dat we dus ook naar de stembus moeten om die strijd te voeren. En er volgt al helemáál niet uit dat we ons voor één van de partijen actief uit de naad moeten gaan rennen.
Lang niet altijd is het verschil trouwens zo helder als hierboven geschetst. Vaak is het verschil niet te vangen onder de woorden ‘beter’ versus ‘erger’. Het gaat nogal eens om varianten die allemaal schadelijk voor ons zijn. Trump versus Clinton is hiervoor illustratief. Trump zal het deporteren van immigranten zonder verblijfspapieren escaleren en er stoer over doen. Maar onder Obama – wiens wettige erfgenaam Clinton dacht te worden – was het aantal van die deportaties al enorm. Ted Rall in Counterpunch op 18 november 2016: “Donald Trump wil drie miljoen illegale immigranten deporteren, en is bereid om families op te splitsen om dat te doen (…) Obama deporteerde er 2 miljoen – meer dan elke andere president. Duizenden kinderen raakten hun ouders kwijt.” Trump wil een muur tegen immigranten uit Mexico. De afgelopen jaren is er al een imposant systeem van hekken en grensbewaking – ambtelijk en op free lance basis – gerealiseerd. Trump gaat verder waar ook Democratische presidenten hem voor gingen. Trump zal de binnenlandse repressie opvoeren, de politie nog meer ruimte gunnen als ze zwarte mensen neer knalt, milieubescherming uithollen en destructieve energie- en grondstoffenwinning ruim baan gunnen. Trump zal de militaire uitgaven vergroten en de neiging vertonen om bij conflicten diplomatieke stappen maar over te slaan en meteen met bombarderen te beginnen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
