De CIA beweert dus dat mails van de Democratische top gehackt zijn vanuit Rusland, en dat dit een poging was om de presidentsverkiezingen in de VS te beïnvloeden. Dat roept meteen een paar vragen op: 1. Says who?! 2. So what? 3 Look who ’s talking!
Vraag 1: Says who?! De CIA beweert het. Dat is dus de dienst die in 2002-2003 de bewijsvoering’dat Irak massavernietigingswapens bezat, een ‘slam dunk’ volgens toenmalig CIA-directeur George Tenet (vrij vertaald: in de roos, een voltreffer, kat in het bakkie) noemde. Precies die bewering was oorlogsexcuus voor George Bush. En rpecies die bewering bleek n iet alleen onwaar; CIA-onderzoek had allang duidelijk gemaakt dat de bewering ongegrond was. Bewuste leugens stuurden de VS op het oorlogspad, en de CIA leverde bewust leugens. Het is maar één voorbeeld uit een zeer lange reeks. Dat de CIA iets beweert, is haast eerder een reden om het tegendeel te geloven dan iets anders. Bewijs is niet geleverd.
Interessant is dat zelfs de FBI niet bepaald overtuigd is van de ernst van de zaak, al is hun scepsis evenmin overtuigend als de zelfverzekerdheid van de CIA. “Het bureau (de FBI), trouw aan haar wortels in de wetshandhaving, wil feiten en tastbaar bewijs om iets boven iedere redelijke twijfel aan te tonen. De CIA is meer op haar gemak bij het afleiden van conclusies uit gedrag”, zo stelt de Washington Post, geciteerd via War in Context (om bij de bron te komen moet je een mailadres achterlaten, dus ik hoop maar dat War in Context niet jokt)… Ja, feiten en tastbaar bewijs, dat zaait maar twijfel, dat kunnen we natuurlijk niet hebben in dit soort zaken, in dit post-feitelijke tijdvak. Nietwaar? Overigens kunnen we de waarheidsliefde van de FBI maar beter ook met een pondje zout nemen, evenals haar onpartijdigheid. Herinneren we ons nog het gewapper met de e-mails van Clinton door dezelfde FBI, kort voor verkiezingsdag?
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
