Vandaag in het Parool een artikel over veelgeplaagd politica Sylvana Simons, over de stortvloed aan ranzig racisme die zij door haar duidelijke stellingnames in het racisme-debat over zich heen krijgt. Ze neemt daarin de prijzenswaardige stap om zichzelf niet centraal te willen stellen:
“Maar in plaats van het te hebben over Sylvana Simons, moeten we het hebben over xenofobie, racisme, seksisme en klassisme.”
Een uiterst nuchtere reactie op de veelheid aan doodsbedreigingen en andere onwelvoeglijkheden die zij zich in het hedendaagse Holland blijkbaar moet laten aansmeren, omdat ze een vrouw met een mening is, die ook nog eens -oh zonde aller zonden- niet wit is.
Dat zij verder aangeeft zich door de giftige sfeer in het Nederlandse publieke discours niet af te laten schrikken is sterk.
Dat ze in De Balie, speelplein van de Nederlandse geïnstitutionaliseerde witheid het woord wilde doen spreekt al boekdelen: als je ziet wat directeur Yoeri Albrecht allemaal de twitter op smijt, vanuit zijn ivoren toren van diep geïnternaliseerd privilege, verbaast het me elke keer weer dat er nog mensen zijn die zich in dat hol van de leeuw wensen te wagen.
Dat ze dan ook nog eens, behalve met Harriet Duurvoort en Avinash Bhikhie, in gesprek gaat met iemand als Wilfred Genee, die enkel en alleen ter plaatse leek om haar in een hoek te lullen, ter bescherming van zijn racistische maatje Johan Derksen, en zijn eigen overtuiging dat iemand die geen gesettelde witte man is zich in het publieke debat maar kalm en gedwee dient op te stellen, is al helemaal moedig.
Hoewel ik het op honderden vlakken oneens kan zijn met Sylvana is dit gesprek, waarvan de usual suspects aan het roepen zijn geslagen dat “Wilfred Genee Sylvana Simons helemaal kapotmaakt,” een uitstekend argument voor haar aanwezigheid in de Nederlandse politiek: dit soort arrogant haantjesgedrag van een fucking voetbalcommentator verdient tegengas.
