Je zou zeggen, met het viltjesprogramma uit de Bierkeller van Wilders (die “zijn fractie” niet eens heeft ingelicht, laat staan geraadpleegd), is de komkommertijd wel voorbij. Het is opmerkelijk dat de gangbare media het blijkbaar wel best vinden, die aankondiging van grootscheepse deportaties, sluiting van gebedshuizen en scholen en het verbod van een voor 1,6 miljard mensen heilig boek. “Ach ja, zo is onze Geert”. Of; “Het zal wel loslopen.” Of: “Hij zegt wat wij denken.”
Dat laatste zou best wel eens het dichtst bij de waarheid kunnen zijn.
Nee, waarde SP-fractievoorzitter in Diemen, de ouders van Wilders waren niet van de NSB. Alleen al om de belangrijke reden dat ze daar de leeftijd niet toe hadden. En ook zijn grootouders waren het niet, in zekere zin, integendeel. Het fenomeen Wilders is op een heel andere manier te verklaren, en Lizzy van Leeuwen heeft dit zeven jaar geleden op onovertrefbare wijze gedaan.
Dat Wilders opzichtig opereert in een postkoloniale politieke dimensie zonder dat dit herkend wordt, zegt veel over hoe Nederland omging, en nog steeds omgaat, met het koloniale verleden. Zwijgen, ontkennen, vergeten en de andere kant op kijken luidt sinds decennia het devies. Daardoor kan bijna niemand zich meer voorstellen dat Indische gebeurtenissen van meer dan een halve eeuw geleden nog impact kunnen hebben op de politiek van alledag. Dit ondanks het feit dat destijds meer dan een half miljoen Nederlanders betrokken waren bij de Japanse bezetting, de koloniale oorlog en de daaropvolgende volksverhuizing. Het gaat om gebeurtenissen waar veel mensen hun leven lang niet overheen kwamen, en hun kinderen evenmin, van wie een onbekend deel vandaag de dag nog wordt behandeld wegens overgeërfde oorlogsproblematiek, het zogenoemde tweedegeneratietrauma. Wat de langetermijneffecten zijn van de ervaring van het tweederangsburgerschap van Indo’s – in de kolonie en ook later in Nederland – is nog niet onderzocht. Maar dat de problematische zoektocht naar de ‘eigen’ Indische identiteit onverminderd doorgaat, ook bij nieuwe generaties, wordt op het internet meteen duidelijk. Door de stilte rond het koloniale eindspel kunnen de oorlogsgebeurtenissen en wat daar lange tijd aan voorafging nu alsnog een voedingsbodem vormen voor een discutabele politics of displacedness.
Wilders is deel van de onbetaalde rekening, het echte “wegkijken”, van het koloniaal verleden van Nederland.
De verleiding verder te citeren weersta ik maar.
Lees dit stuk, mensen.
