De voormalige voorzitter van de EU-commissie Barroso heeft volgens de buitenlandse pers enkele dagen geleden officieel een zeer lucratieve baan aangenomen bij de Amerikaanse Investeringsbank Goldman Sachs.
Geen vuiltje aan de lucht zouden we gaan denken omdat elke politicus zijn baantje als trampoline gebruikt om naar de volgende lucratieve corporatieve sinecure te gaan opklimmen.
Barroso doet er ook dus aan mee.
Ware het niet dat juist Goldman Sachs allemaal zeer bekend geworden is met het geven van adviezen omtrent het falsificeren van de jaarrekeningen van de Griekse Staat toen Griekenland tot de EU wou toetreden. Dit is de gebeurtenis die vervolgens tot een grote financiële crisis in Europa heeft geleid. José Manuel Barroso en zijn collegae beweerden toen dat ze heel veel werk moesten verrichten om de wandaden van Goldman Sachs recht te zetten. Oftewel voor het eerst in de Europese geschiedenis werd zonder oorlog een onafhankelijke staat onder curatele gesteld en in de uitverkoop geplaatst. De sociale voorzieningen in Griekenland werden mede door deze politiek geschrapt.
De Grieken betalen overigens nog steeds de rekening van Goldman Sachs onder toezicht van de EU.
Tijdens zijn algehele werkperiode voor de Europese Commissie heeft Barroso reeds tal van lucratieve voordeeltjes op basis van het belastinggeld van de burgers mogen genieten als reisgelden, riante ziektekostenverzekering die zijn weerga niet kent, massieve pensioenopbouw, bonussen etcetera omdat hij, Barroso, zo fier het Europese gedachtegoed toen ook tegen Goldman Sachs verdedigde.
Nu gaat Barroso plotseling voor een gouden berg naar diezelfde typisch sjoemelende bank overstappen.
Deze gebeurtenis heeft bij de Groenen en progressieve partijen in de Europese Parlement meteen tot enorme ophef en afkeuring geleid omdat die vinden dat Barroso volledig gebrek aan moreel en ethiek in zijn onophoudelijk streven naar meer vermogen vertoont. Dit onophoudelijk streven naar een vermogen dat reeds door de riante pensioenvoorziening van de EU gegarandeerd zou moeten zijn, wijzen ze af.
Onze eigen neoliberalen zullen de morele en ethische principes in deze situatie de spreekwoordelijke worst wezen, doch vanuit de Franse kant werd Barroso vriendelijk gevraagd om af te zien van deze blamage voor de Europese Unie en genoegen te nemen met de miljoenen die hij reeds van Europa heeft mogen innen.
Het vermogen tot zelfreflectie van de neoliberalen, indien aanwezig, wordt gelijk op de proef gesteld.
