Altijd op zomerse dagen denk ik wat meer dan anders aan een vermoorde vrouwelijke kameraad. Het is nu veertig jaar geleden, omstreeks deze tijd, ruim genomen. Laat in de nacht deed ik de radio uit na het beluisteren van het onderstaande om ’s morgens vroeg opgeschrikt te worden bij het bericht van de moord. Die deed denken aan die op Jo Cox, maar het was zomaar een gek, niet politiek, toen in ’76. Het zal wel. De vermoorde is er niet minder dood door.
Geen tekst, want die is minder relevant dan de gecombineerde titel.
Elton John, 1973. Een van de eerste 12″-es uit de geschiedenis van het discotheekwezen.
