Politiek, Trump en Geweld

Het was weer eens flink raak bij onze grote vrienden aan de andere kant van de wereld: bij een Trumpparteitag kwamen tegenstanders van de oranje man ditmaal in een fysieke confrontatie met een aantal van zijn adepten terecht.

Er werden over en weer een aantal tikken uitgedeeld, en een vrouw in een custom Donald Trump jersey kreeg een ei in haar gezicht geworpen.

Voorspelbaar genoeg werd in de nasleep van de gebeurtenissen het argument dat “in een democratie gebruik van geweld nooit goedgekeurd kan worden” weer eens gehanteerd. Ook -het blijft Amerika- moest het stokpaardje van de vrijheid van meningsuiting weer eens flink bereden worden.

Allemaal bekende gegevens, behalve dan dat in deze discussie ook veel Democraten de rol van aanklager van de ‘gewelddadige’ betogers – meest Californische Hispanics – op zich blijken te nemen. Voor hen is het blijkbaar in orde om mondeling commentaar te leveren op de komst van een letterlijke fascist in de Amerikaanse politiek, maar zijn mensen die zich fysiek wensen te weren tegen zijn militante aanhang plots erger dan nazi’s.

Hierbij vergeet men voor het gemak even de reactie van Trump en zijn supporters tegenover vreedzame tegendemonstranten, het constante oproepen tot geweld van Trump zelf, en het feit dat als meneer aan de macht zou komen in de Verenigde Staten een knokpartijtje op straat wel de allerminste van hun zorgen zou zijn.

Deze neerbuigende houding van de ‘Liberals’ die achter Hillary en haar campagne staan ten opzichte van de mensen die zich ter linkerzijde bevinden in het politieke spectrum (vaak zijn namelijk de meest actieve demonstranten tegen Trump mensen die zelfs in Bernie Sanders maar een slap aftreksel van een kandidaat zien) is de laatste weken sterk groeiende. Dit wordt mede gevoed door de scherpe kritiek op Hillary Clinton uit het progressieve kamp: haar wordt – terecht – verweten een neoliberaal te zijn, die meer op heeft met de belangen van banken en het militair-industrieel complex dan met de mensen voor wie de Amerikaanse droom verworden is tot een nachtmerrie, waar het minimumloon nergens voldoende is om van te leven.

Wij Nederlanders herkennen de argumenten van de Hillary-men natuurlijk als het riedeltje dat wordt afgedraaid wanneer de NVU, Pegida of een andere splinter uit extreem-rechtse hoek ergens wil protesteren. “Oh, Antifa, dat zijn zelf de grootste nazi’s! Je moet ze gewoon negeren.” We weten zo langzamerhand waar dit negeren toe geleid heeft.

Wat de tegenstanders van het fysiek confronteren van fascisten blijkbaar niet willen snappen is dat met deze mensen geen discussie te voeren valt. Zodra mensen een ideologie aanhangen waarin racisme, genocide en het onderdrukken van andersdenkenden als doel worden beschouwd heeft het eenvoudigweg geen zin om te proberen om ze uit te leggen waarom ze ongelijk hebben. Het enige wat je als volk kan doen tegen aanhangers van deze zieke ideologie is koste wat het kost vermijden dat ze in posities terecht komen waarvandaan ze macht kunnen uitoefenen.

In Europa zijn we heden ten dage ook op een punt aangekomen waar partijen als AfD, FPÖ, Front National en onze allereigenste PVV op het randje staan van massaal electoraal succes. En ook bij ons blijven veel mensen van mening dat we deze lieden maar vooral veel platform en discussieruimte dienen te bieden. Wat hen betreft blijf ik bij het standpunt dat we hiermee op moeten houden. Als rechts populisme de macht in handen krijgt komt dat doordat we zijn vergeten dat je met nazi’s niet discussieert, maar dat je ze weert, uit de kranten, uit de straten, en van het pluche! Liefst natuurlijk goedschiks, door goede organisatie van de linkse en centrum-politiek, en een gezonde handhaving van de wet met betrekking tot alle illegale haat die dit soort partijen met zich meebrengen, maar als dat onvoldoende blijkt moeten we klaar zijn om de vrijheid en openheid van onze maatschappij te verdedigen tegen reactionair haat-rechts.

De jongens en meisjes die eergisteren in San José, Californië de straat opgingen om Trump te laten zien dat Amerika nog niet helemaal aan zijn voeten ligt worden nu afgeschilderd als onruststokers: in werkelijkheid zijn zij degenen die bereid zijn gebleken om zichzelf in de vuurlinie te plaatsen om te voorkomen dat hij de wereld aan z’n einde kan helpen.

De fans van Hillary Clinton, die in toenemende mate als idioten te keer gaan tegen fans van Sanders en Amerikanen ter linkerzijde van de twee partijen, zijn in het geval dat Donald Trump de 45e president van de USA  wordt veel meer schuldig aan deze ramp dan de militante oppositie. Zolang zij alle kritiek op Clinton wegwuiven met als excuus dat het a) naïef of b) seksistisch is, hebben ze het geheel aan zichzelf te danken als ze de partij niet weten te verenigen voor november.

En de Nederlandse politiek en haar in slaap gesuste achterban hebben net zozeer veel meer schuld aan de opkomst van het nieuwe ultrarechts dan zij die altijd al klaarstonden om onze samenleving met hand en tand te verdedigen.