Gisteren waren Nederlandse media handenwrijvend onduidelijke berichten uit Duitsland over een steekpartij bij een treinstation even buiten München aan het vertalen naar smeuïge nieuwsartikelen. Volgens de Telegraaf e.d. was er een islamitische aanslag gepleegd en had volgens ooggetuigen de man “God is groot” geroepen. Er was één man gedood en er waren drie gewonden, maar die deden er niet toe. Prompt werd het bericht rondgepompt met het bekende “zie je wel!” door gebruikers van sociale media, die graag feest vieren als er weer een islamitische aanslag is gepleegd, omdat zo’n drama normaliter betekent dat hun eenmanspartij weer een zeteltje extra krijgt in de volgende peilingen. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat het om een ‘normale’ Duitse verwarde man met drugsproblemen ging, die op blote voeten liep omdat hij last had van torretjes in zijn schoenen. Voor de slachtoffers had niemand aandacht. Die waren slechts instrumenten voor de stemmingmakerij.
Vannacht landde columnist Ebru Umar op Schiphol na 18 dagen cocktails slurpen in haar vakantiewoning en het volk was blij. Umar is de eigentijdse heldin met dubbel paspoort, die absoluut geen medelijden heeft met kinderen die verdrinken op de vlucht voor ellende en oorlog. Ze mocht tot gisteren haar andere land Turkije niet uit omdat ze verdacht wordt van belediging van haar andere staatshoofd. Regeringsleider Mark Rutte en vice Lodewijk Asscher meldden via Twitter dat ze het leuk vonden dat Umar weer in Nederland was. Ook binnen- en buitenparlementair zelfbenoemde vrijheidsstrijder Geert Wilders was blij, maar baalde ervan dat de “bende van Rutte” zaken bleef doen met de “islamofascist” Erdoğan en alweer niet wilde opstappen om plaats te maken voor zijn alleenheerschappij. De komende weken zullen gevuld worden met Umar’s aanwezigheid in alle mogelijke praatprogramma’s en iedereen die er een mening over heeft mag meedoen. De duizenden journalisten en activisten die in Turkije vastzitten of tegen wie een proces loopt interesseert hier niemand, want die zijn niet “van ons”.
En dan waren er ook nog de voorronden van hèt jaarlijks terugkerende evenement voor hooguit middelmatige muziek waarmee je je buren kunt treiteren, het Eurovisiesongfestival. Voor Nederland deed dit jaar Douwe Bob mee, een jongeman van 25 lentes die vrouwenharten doet smelten en een typisch Hollands country-achtige liedje vertolkt. Douwe Bob mag door naar de volgende ronde; het werd in de Nederlandse media gevierd alsof men bij het WK paalzitten de rest van de wereld ver achter zich gelaten had. De Volkskrant sprak op Twitter van een “fijne stem, smaakvolle instrumentatie en Jackson Browne-achtige, melodieuze zonnigheid”. Commentator en piratenzenderkoning Jan Smit wist naast talloze grappig bedoelde opmerkingen over bijvoorbeeld het uiterlijk of de benen van de verschillende zangeressen te melden dat IJsland niet door was omdat het teveel was afgekeken, maar wij lekker wel. Het was een enerverende avond, meldde Cornald Maas. Voor wie, behalve voor de deelnemers en hun fanbase, is onduidelijk.
Ik pleit voor een nieuwe zakelijkheid in de journalistiek, waarbij het niet meer gaat om een persoonlijke mening verpakt als nieuwsbericht, maar het publiek zelf kan concluderen dat de dader van Grafing geen moslim is, Ebru Umar geen journalist is en Nederland volstrekt kansloos is in de finale van het Eurovisiesongfestival.
