Boven is de zaal waar Verantwoorde Metalherrie gemaakt wordt. Beneden de studio waar ik mijn Volstrekt Onverantwoorde Draaibaarheidsfactor laat horen. De natuur roept en op mijn terugweg spreekt mij een Engelse toehoorder aan die zegt: “That is fucking beautiful what you’re playing downstairs.” Ik met een lachje: “You’ll never guess: it is You’ll never walk alone, the original version.” Hij bleef het fucking mooi vinden. Metal is ook niet alles.
In de muscial/film Carousel is het een troostlied voor een vrouw die totaal onverwcht door een ongeval weduwe is geworden, en ze is nog in verwachting ook.
When you walk through a storm
Hold your chin (head) up high
And don’t be afraid of the dark
At the end of the storm
There’s a golden sky
And the sweet silver song of a lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on walk on with hope in your heart
And you’ll never walk alone
You’ll never walk alone
Deze oorspronkelijke context past wel bij Liverpool sinds decennia, maar of het grote publiek die kent is de vraag. Eerder dan de musicalversie overigens werd de versie van Old Blue Eyes op de plaat uitgebracht, 1945.
Uiteraard is dit nummer nu gekozen vanwege de gedenkdag van de Hillsborough-slachting van 1989 (15 april), en de uitspraak die hier deze week over gedaan is. Het zou schandelijk pedant zijn om niet De Versie uit Liverpool mee te nemen, de onwaarschijnlijkste Merseybeathit die men kan denken, uit 1963, van Gerry and the Pacemakers, uit de tijd voordat de Beatles helemaal waren doorgebroken.
Rogers & Hammerstein
