Op 15 april 1989 vielen 96 doden tijdens de bekerwedstrijd tussen Liverpool en Nottingham Forest. Jarenlang heeft de politie de vinger gewezen naar de voetbalfans. Maar een jury oordeelde dinsdag dat de supporters geen schuld treft. Volgens de jury hebben de politie en de hulpdiensten zelf wel fouten gemaakt. Owen Jones legde de affaire bloot in zijn boek ‘Het Establishment’.
Op 15 april 1989, vijf jaar na Orgreave, werden 94 voetbalfans van Liverpool verpletterd toen hun team in het Hillsboroughstadion van Sheffield aan de aftrap stond van de halve finale van de FA-cup tegen Nottingham Forest. Later overleden nog twee supporters aan hun verwondingen. Voor de families van de 96 mannen en vrouwen die naar een voetbalmatch gingen en in een kist terugkwamen, was het verdriet nauwelijks voor te stellen. Maar de families kregen nog een ander trauma te verwerken: een samenzwering van de politie van Zuid-Yorkshire tegen hun overleden familieleden en de overlevenden.
‘Ik had geen geld, ik was niet materialistisch ingesteld, maar ik leefde altijd met het idee dat ik zeer rijk was’, vertelt Margaret Aspinall me terwijl we in een recreatiecentrum in Liverpool zitten. Tijdens ons gesprek weergalmt het geroep van de kinderen in de aanpalende sporthal. ‘Zeer rijk omdat ik vijf prachtige kinderen had.’ Haar eersteling was James, een trouwe Liverpoolfan. ‘Hij was gek op Chris de Burgh’, herinnert ze zich. ‘Hij hield zeer erg van de muziek van Chris de Burgh en altijd opnieuw speelde hij zijn liedjes. Vooral eentje, “Sailing Away”, en ik zei regelmatig tegen James: “Ik wilde dat je met dat liedje wegzeilde, jouw moeder is het beu gehoord.”’ Niet lang nadat hij een job had gekregen bij een rederij in Liverpool, kwam de achttienjarige James op een dag thuis en stond hij opgewonden op zijn moeder te roepen dat ze de voordeur moest openen. Hij had een gitaar voor zijn vader gekocht. ‘Mijn pa en jij, ma, zijn de afgelopen achttien jaar zo goed voor mij geweest en daarom wilde ik mijn pa met iets speciaals verrassen’, vertelde James haar. ‘Maar geen paniek, ik ga ook iets kopen voor jouw verjaardag in september.’ Maar James zou september niet halen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
Pingback: Klassieker du jour: You’ll never walk alone | Krapuul