Wanneer een rechtsextremist praat, dan kan je er wel van uit gaan dat deze liegt. Op alle mogelijke manieren.
Auteur Ari Rabin-Havt i.s.m. Media Matters heeft onlangs een boek uitgebracht, genaamd: Lies, Incorporated: The World of Post-Truth Politics, over hoe liegen eigenlijk een standaardpraktijk is aan de rechterzijde van het politieke spectrum. In dit boek, zoals hij in dit interview vertelt, komen zij niet alleen met enkele voorbeelden uit de jaren die inmiddels achter ons liggen, maar ook welke leugens men vandaag de dag nog steeds op een propagandistische wijze verspreidt.
Eén van de door Ari Rabin-Havt aangehaalde voorbeelden is Michelle Bachman, hier vooral bekend als “politieke vriendin” van Geert Wilders. Die zelf ook niet vies is van het verspreiden van halve waarheden en volle leugens en verdere ranzige propaganda. Al dan niet door hemzelf, zoals ik hier al eerder schreef en hoe men zelf door dit soort leugens heen kan prikken. Gewoon in je browser. Heel simpel, met een enkele klik op de rechtermuisknop.
Het volgende zal menig wel bekend voor komen. Over welke stappen te nemen en welke stappen allang genomen hadden moeten worden. Door politici en hoerjournalisten.
First, I don’t want to say that debunking is not important. Even if debunking is not a perfect methodology, it needs to be done or the situation gets even worse. Can you imagine if it wasn’t debunked?
But I think there are things that we need to do tactically. One mistake is there is a tendency among progressive politicians and others, even when we know something is a lie, to sometimes cave to it.
Take Donald Trump. The problem right now is you can’t cut Donald Trump out of the media. He’s the leading Republican candidate. But you could have cut off Donald Trump way back when he was a birther. It’s a media responsibility to say that certain people sacrifice their right to go on TV. This shouldn’t be a government decision, but networks can set policies to say, “If we know you’re gonna come on and lie, it’s not cute.”
