Klassieke ballade over een jonge man die niet kan kiezen tussen zijn liefde voor een jonge vrouw en zijn liefde voor Ierland. Uiteindelijk wordt de keuze voor hem gemaakt.
De song speelt zich af tegen de achtergrond van de Ierse Opstand van 1798, toen de United Irishmen – geen vrijheidsstrijders, maar afschuwelijke anarchistische terroristen, volgens het laflinkse blogje Sargasso – probeerden het Britse juk af te schudden. In plaats van een petitie aan te bieden, zoals hopeloos genuanceerd links zou hebben gedaan, kwamen de Ieren in opstand en probeerden ze de Engelsen het land uit te schoppen. Het liep niet goed af. De gevangen genomen rebellen werden vrijwel zonder uitzondering afgeslacht door de Britten en in massagraven gedumpt. Omdat veel rebellen gerstekorrels in hun zakken droegen dat als voedsel moest dienen tijdens de lange marsen, groeide er na het neerslaan van de opstand gerst boven die massagraven. Gerst werd daarmee het symboool van het Ierse verzet tegen de Engelsen.
I sat within a valley green,
I sat there with my true love,
My sad heart strove the two between,
The old love and the new love, –
The old for her, the new that made
Me think of Ireland dearly,
While soft the wind blew down the glade
And shook the golden barley.
Twas hard the woeful words to frame
To break the ties that bound us
Twas harder still to bear the shame
Of foreign chains around us
And so I said, “The mountain glen
I’ll seek next morning early
And join the brave United Men!”
While soft winds shook the barley.
While sad I kissed away her tears,
My fond arms ‘round her flinging,
The foeman’s shot burst on our ears,
From out the wildwood ringing, –
A bullet pierced my true love’s side,
In life’s young spring so early,
And on my breast in blood she died
While soft winds shook the barley!
I bore her to the wildwood screen,
And many a summer blossom
I placed with branches thick and green
Above her gore-stain’d bosom:-
I wept and kissed her pale, pale cheek,
Then rushed o’er vale and far lea,
My vengeance on the foe to wreak,
While soft winds shook the barley!
But blood for blood without remorse,
I’ve ta’en at Oulart Hollow
And placed my true love’s clay-cold corpse
Where I full soon will follow;
And round her grave I wander drear,
Noon, night and morning early,
With breaking heart whene’er I hear
The wind that shakes the barley!
