In California is op 96-jarige leeftijd journalist Ben Bagdikian overleden. Jarenlang werken voor onder meer de Washington Post maakte hem bijzonder kritisch voor de Amerikaanse media en hun commerciële/concurrentiële/ideologische logica, vooral televisie: “De correctheid van nieuwsberichten is omgekeerd evenredig met het aantal correspondenten ter plaatse.”
Samen met zijn ouders vluchtte Ben Bagdikian als piepjonge peuter voor de Armeense genocide in de Turkse stad Maras, waar hij op 26 januari 1920 was geboren in wat toen het uit elkaar vallende Ottomaanse rijk was. In de VS werd hij op 21-jarige leeftijd journalist, het enige beroep dat hij heel zijn leven lang uitoefende. Hij werkte als binnen- en buitenlands correspondent voor meerdere media, het langst voor de krant de Washington Post.
Zijn artikels, reportages en later boeken hadden steeds weer dezelfde thema’s. Op zoek naar de waarheid achter de officiële versie weigerde hij zich tevreden te stellen met evidenties en gemakkelijke analyses. Zijn enige bekommernis was steeds de gewone mens, de arme, het slachtoffer.
Bovendien deed hij iets wat toen reeds ‘not done’ was volgens de etiquette van de mainstream journalistiek in de VS. Hij bekritiseerde de eigen media voor hun oppervlakkigheid, hun verdraaiing van de feiten, de gemakzucht en vooral de ideologische eenvormigheid.
Zelf nam hij meermaals persoonlijke risico’s om voorbij de officiële rapporten te kijken. Zo liet hij zich interneren in gevangenissen om zelf vast te stellen of er al dan niet mistoestanden voorkwamen en kon hij meerdere overheidsrapporten ontkrachten, die het tegendeel beweerden. In de jaren 1960 was hij een van de voornaamste journalisten die over het institutionele racisme in de Zuidelijke staten schreef.
Dat bracht hem meermaals in conflict met zijn eigen werkgevers. Toch werd hij meermaals bekroond voor zijn baanbrekend werk. In 1964 verscheen zijn eerste boek over armoede in de VS en de manier waarop de media daar (niet) over berichten. Daarna volgde in 1971 zijn boek over de impact die de media met hun eenzijdige berichtgeving op de mensen hebben. Drie jaar later breidde hij dat thema verder uit. In 1976 publiceerde hij een boek over het Amerikaanse gevangeniswezen. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
