In Nederland is het idee dat in het Westen de emancipatie van de vrouw voltooid is een wijdverbreid misverstand. Een misverstand dat er voor zorgt dat vrouwen die dat in twijfel trekken belachelijk worden gemaakt en min of meer wordt bevolen hun bek te houden.
De meest rabiate feministenhaters gaan nog een stap verder en janken dat het juist de man is die ‘zielig’ is.
Dat zijn dezelfde mannen die de actie #zeghet belachelijk maken, die ultra-conservatieven instemmend aanhalen om te bewijzen dat feministen slecht zijn, de vrouwenzaak geen goed doen, drammen en dus hun bek moeten houden.
De meest walgelijke vorm is van lieden die de onderdrukking en het misbruik van vrouwen misbruiken voor hun eigen veelal xenofobische (politieke) agenda. Bart Schut is daar vandaag een prachtig voorbeeld van. Die doen voorkomen dat die smerige linkse ‘witte’ feministen, de onderdrukking van hun (islamitische) zusters geen probleem vinden, zelfs goedkeuren. Dat doen die feministen helemaal niet, maar wat maakt het uit, met dit valse frame sla je twee vliegen in één klap.
Zelf gebruiken dit soort mannen veelal seksistische woorden en methoden om vrouwen die zij minachten op hun plaatst te zetten. Van het platte “daar moet een piemel in” van Wilders’ verzet tot het zogenaamd intellectuele gebral van Ewout Klei “laten we die serieus nemen met z’n allen dat wil ze eigenlijk”, om over Jan Roos nog maar te zwijgen. Het is bon ton bij de zich sterk verheven voelende ‘witte’ mannen.
Het zijn juist deze uitingen die pijnlijk duidelijk maken dat er voor feministen wereldwijd nog veel werk te verzetten is. Daarom is het thema van de Vrouwendag dit jaar zo belangrijk: Sisterhood
Vrouwensolidariteit wereldwijd. Alle onderdrukking en misbruik van vrouwen komt vanuit een patriarchale structuur. Een structuur die samenlevingen millennia heeft gevormd en per definitie de vrouw onderschikt maakt aan de man.
Ook de westerse samenleving.
De emancipatie is in die tijdlijn net begonnen, staat nog in de kinderschoenen en toch menen westerse mannen en met hen hen ook vrouwen dat we er in het westen al zijn.
Dit wordt bekrachtigd door te wijzen naar samenlevingen waar onderdrukking en misbruik van vrouwen zichtbaar veel erger is.
Kortom, de westerse feminist moet haar bek houden.
De onderdrukkingsmechanismen zijn in het Westen diffuus geworden, verborgen onder een dun laagje vernis dat we gelijkheid noemen. Onder dat laagje werken die oude mechanismen nog als vanouds. Mechanismen die overeenkomen met die van samenlevingen waar de uitwerking daarvan tot gruwelijke beelden leidt als zweepslagen en steniging van vrouwen. Mechanismen die vrouwen in een keurslijf drukken.
Het doorbreken van deze mechanismen, het blootleggen van de zichtbare en onzichtbare privileges van mannen is waar feministen voor strijden.
Wereldwijd.
En we houden onze bek niet.
