Laat ik het maar meteen duidelijk zeggen: ik weet het niet meer. Vroeger wist ik het, en verkondigde het van de kansel: ‘Na een beroerte, als ik niks meer kan bewegen, duw me het ravijn in. Op een mooie achternamiddag. Beloven jullie dat?’
Daar valt niet veel tegenover te stellen. Wat kun je een wanhopige lamme zak nog weigeren? En maken we de wereld niet samen een beetje mooier als we zachtjes afscheid nemen van onze lijdende lamzakken?
Mijn laatste wens moet worden ingewilligd. Okay, niet het ravijn, ravijnen hebben we niet. Paar pilletjes, bitter theetje, kopje onder in het bad, de zee, een gat. Nee, niet het spoor, geen vrachtwagen, geen wals. Netjes afmaken graag.
-Okay Irun, het is zo ver. Je kunt niks meer, alleen nog ’n beetje lullen. En ‘hoedje van’ zingen.
-Ja, uh, ik ben er niet meer zo zeker van. Voor!
-Hoezo, niet zeker? Waar ben je voor?
-Nou, ik kan niks, maar wel hier gewoon lekker liggen en ‘hoedje’ zingen.
-Ja, sorry hoor, maar ik heb hier het contract. Je weet niet wat je zegt.
-Dat denk jij, sukkeltje. Ik wil gewoon nog even blijven liggen en naar buiten staren. Kijk, vogeltjes!
-Maar dat hadden we niet afgesproken! Hier staat je handtekening. Je ligt hier maar, je bezorgt ons een hoop werk. Weet je wel wat dat allemaal kost?
-Hebben ze het budget gekort?
-Nee, jij kort ons. Je ligt in de weg.
-Misschien moeten we het huis anders indelen. Voor!
-Houd toch op, hier staat wat je wilt: inslapen.
-Ik heb dat niet getekend, dat was iemand anders.
-Nee, kijk maar, jij moest toch zo nodig dit document opstellen? Is dit je handtekening?
-Die handtekening is uit een eerder leven. Ik ben opnieuw geboren, nu is alles anders.
-Goddomme. Twee maanden hebben we ons uitgesloofd om jou een fijn einde te bezorgen, en nu wil je niet gaan?
-Nee, ik wil hier nog even blijven liggen en ‘hoedje’ zingen.
-En als we je nu eens…
-vermoorden?
-Dat woord wou ik niet gebruiken.
-Mag je best gebruiken hoor.
-Je gewoon laten inslapen, zonder dat je het merkt, dat kan toch ook? Heb je nog een laatste wens?
-Een laatste wens? Nee, daar doe ik niet meer aan. De laatste keer is me niet zo goed bevallen.
Waarna ze me naar Frankrijk rijden en me alsnog het ravijn indouwen. Ik heb er om gevraagd, ik heb het ze op het hart gedrukt: Erbarme dich, maak er een eind aan. Ik moet dankbaar zijn, ze hebben mij, zichzelf en de samenleving veel leed bespaard.
Maar ik geef niet op, ik wil leven, ik blijf gewoon doorzingen. Het galmt door de dalen: Hoedje van, hoed je voor…
