Er zijn enkele merkwaardige countrysongs die zijn geschreven (en dus worden gezongen) vanuit het perspectief van een dode, een ter dood veroordeelde en ter dood gebrachte. We hadden eerder Twintig minuten geduld, om de voortreffelijke Nederlandstalige uitvoering te citeren. Er is nog een andere dat ik weet, nou vooruit, doen we die morgen. Deze ken ik oorspronkelijk in deze versie, spijt mij voor The Band, laat staan de vele andere vroegere versies.
Sally Timms & the Drifting Cowgirls. Zangeres van The Mekons, 1986
Ten years ago on a cold dark night
There was someone killed ‘neath the town hall light
There were few at the scene but they all did agree
That the slayer who ran looked a lot like me
The judge said “Son, what is your alibi?
If you were somewhere else then you won’t have to die”
I spoke not a word although it meant my life
I had been in the arms of my best friend’s wife
She walks these hills in a long black veil
She visits my grave where the night winds wail
Nobody knows, no, and nobody sees
Nobody knows but me
The scaffold was high and eternity neared
She stood in the crowd and shed not a tear
But sometimes at night when the cold wind moans
In a long black veil she cries over my bones
She walks these hills in a long black veil
She visits my grave where the night winds wail
Nobody knows, no, and nobody sees
Nobody knows but me
Merkwaardig ook hoe vaak dit lied is gezongen door vrouwen. Misschien doen we nog wel andere vrouwelijke versies,
nu het origineel.
Lefty Frizzell, 1959
