Om redenen die ik niet eens kan geven heb ik het gevoel dat ik nog van alles over de #zeghet-actie van twee maanden geleden kwijt moet. Allerlei dingen spoken door mijn hoofd, of moet ik in de verleden tijd spreken?
Ik was een van de mannen die iets onder die hashtag te melden heeft gehad. Ik heb iets opgeschreven, het was kort. Ik had meer kunnen schrijven, ik heb dit eerder gedaan, maar dan op mijn Engelstalige blog, waar ik onmiddellijk een reactie kreeg van – je verzint het niet – een homoseksuele priester die zeker wist dat mij niets misdaan was en dat ik maar wat zei om zijn gevoelsgenoten te bezwadderen. Ik heb het stuk verwijderd. De Nederlandse editie van meer dan vijf jaar later kostte moeite. Ik kon niet veel meer dan leeg voor mij uitstaren toen ik het geschreven had. Nee, niet hier, en ik geef geen link. Ik keek nogal op toen ik reacties kreeg uit de (micro-)blogosfeer in termen van “huiveringwekkend” en “schokkend”, en dat van mensen die ik nogal stoer vind overkomen. Daar schrik ik dan weer van.
Via de “bijdeburen”-bijdrage Eigen Volk Eerst kwam ik op de bronsite van het stuk, een weblog dat mij er op attent maakt dat ruim een half jaar eerder in Nederlandstalig België iets dergelijks als #zeghet werd uitgevoerd onder #wijoverdrijvenniet. De leegheid en het (tijdelijk) onvermogen iets te schrijven herken ik.
Het is twee maanden later. Het “uitkomen” wat betreft ervaringen met seksueel geweld (ik vind het woord slachtoffer te zwaar, maar dan, ik meende niet dat wat ik te melden had huiveringwekkend was) wordt overspoeld door het instrumentaliseren van seksueel geweld bij de juiste slachtoffers door de juiste daders. Door precies de mensen die #zeghet en ongetwijfeld ook #wijoverdrijvenniet meenden te moeten uitlachen.
Zijn er akelige dingen gedaan in de nieuwjaarsnacht in Keulen? Vast. Maar het verhaal komt dit soort ellendelingen wel erg goed uit. Dan krijg je dit.
Een heel erg treffend plaatje. 'Keulen' pic.twitter.com/GGODc2QTu4
— Joost Niemoller (@JoostNiemoller) January 7, 2016
Dit, dames en heren, is de geesten rijp maken voor lynching. Voor pogroms, bestormen van vluchtelingencentra en mishandeling of moord en doodslag. Of tegen de Turkse bakker. Of de Marokkaanse slager.
Als iets de witman tot persoonlijk geweld uitlokt dan is het ’t komen aan zijn harem. “Onze vrouwen”. Die mogen “wij” in de borst knijpen en dan krijgen “we” nog steeds applaus als “we” dit debiteren
Een Europa waar joden, homo's en vrouwen gewoon veilig over straat kunnen. Waar intolerantie is voor intolerantie.
#WewantourEuropeback
— Jan Roos (@LavieJanRoos) January 7, 2016
Met een vicepremier die al bij voorbaat weet hoe “walgelijk” de “daders” zijn, van “Keulen”, is het klimaat rijp. Met een NOS die de Duitse media maar politiek correct vindt.
Hopelijk ben ik overdreven bezorgd.
Ik denk alleen niet dat de geschiedenis zich als een komedie herhaalt.
De pogroms in het Russische keizerrijk culmineerden in de gaskamers van het Duitse Rijk.
Er zijn maar heel weinig politici in Nederland die ik het toevertrouw dat zij een bestorming van een asielzoekerscentrum met bijbehorende lynching niet als een “signaal uit de samenleving” zullen opvatten.
Hier laat ik het nu bij.
O ja, en om op het begin terug te komen: dit is de preventieve contrarevolutie tegen een mogelijke opstand tegen seksueel geweld. Punt.
[Naschrift: Dit laatste werd onderstreept door dit stuk dat na voltooiing van bovenstaande binnenkwam en dat voorrang heeft gekregen]