Twee weekends geleden was ook ik in Parijs, waar ik actief deelnam aan verschillende acties op zaterdag 12 december van de Arc de Triomphe tot de Eiffeltoren, en de Belgische ambassade op zondag 13 december. Ik heb vele enthousiaste mensen gezien, niet het minst een zeer grote groep van jongeren, geëngageerd en zeer bewust. Ik voelde de energie van de hoop en de inzet van zovele mensen, mezelf inbegrepen. Ja, het was een sterke ervaring, actie voeren onder een krijgswet.
Hoe sta ik dan tegenover het akkoord van Parijs? Ik heb er een erg dubbel gevoel bij. Aan de ene kant ben ik blij dat er een akkoord is. Dat is op zich een essentiëel punt. Er zijn zelfs zaken in opgenomen die voorheen onmogelijk leken. Het streefdoel van 1,5°C is er één van. De ondertekening door zovele landen, veel meer dan ooit voorheen, is een ander hoopgevend teken.
Tegelijk voel ik me erg gemobiliseerd om het hierbij niet te laten. Want ondanks pluspunten, zijn er belangrijke punten onvoldoende of zelfs helemaal niet aanwezig. Ik ben erg verontrust dat er wel een doel wordt gesteld, maar dat er een manifest gebrek aan middelen is voor de uitvoering ervan. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
