In Griekenland hebben de vakbonden opgeroepen tot een 24-uursstaking tegen het neoliberale beleid van de Griekse premier Tsipras. Voor Tsipras en zijn partij Syriza is dat een compleet nieuwe ervaring: nog niet zo lang geleden stond ze aan de andere kant van de barricades.
Tsipras kwam aan de macht met de belofte het door de neoliberale extremisten van de EU opgelegde draconische privatiserings- en bezuinigingsbeleid terug te zullen draaien. Na maandenlange taaie onderhandelingen bezweek Tsipras voor de dictaten van de EU en zegde hij in ruil voor een lening van 2 miljard euro toe alsnog de eerder zo luidkeels verworpen bezuinigingsmaatregelen uit te zullen voeren.
Momenteel staat Tsipras van twee kanten onder druk: de geldschieters verwijten hem zijn toezeggingen niet na te komen en (radicaal) links verwijt hem ideologische uitverkoop. In Nederland mag radicaal-links dan een te verwaarlozen factor zijn, dat is het in Griekenland beslist niet. Links is in staat Tsipras het leven flink zuur te maken. 
Binnen Syriza heerst inmiddels totale verwarring. De fractie van Syriza sprak gisteren haar steun uit voor de staking, waarschijnlijk de eerste keer dat een regeringspartij een staking tegen het door haar uitgevoerde beleid steunt. Uiteraard leidde deze verklaring in het parlement vooral tot hoongelach. De partij houdt vol nog steeds links te zijn, maar dat klinkt in de oren van veel mensen niet erg overtuigend meer.
Volgens een Syriza-dissident die is overgestapt naar het radicaal-linkse LE is de situatie in Griekenland meer gespannen dan ooit:
In dit land begint iemand die net is afgestudeerd in de publieke sector met een salaris van €775 per maand, ofwel €9,300 per jaar, en men zegt tegen ons dat de lonen de komende 10 jaar bevroren zullen blijven en dat elke belasting die je je maar voor kunt stellen, verhoogd zal worden. Hoe moeten mensen de eindjes aan elkaar knopen? We zijn nu op het punt beland waarop een sociale explosie onvermijdelijk is en die komt eerder vroeger dan later
Bron: The Guardian
