Een waar gebeurd verhaal…
Je bent 72 jaar, je hebt zware artrose in je handen en enkels. Door longembolie heb je blijvend ademhalingsproblemen. En door lage bloeddruk en door zware suikerziekte kun je niet bukken zonder een bepaalde vorm van flauwte te krijgen, waardoor je meerdere malen naast je wasmachine terecht bent gekomen en bijna niet op kon staan.
Je moet vooral thuis blijven wonen is bepaald. Maar ja, door de beperkingen heb je wel ondersteuning nodig. Dus je doet een aanvraag bij WMO.
Een consulent komt langs en vertelt je dan dat zes planten in de woonkamer wel heel veel is. De gang telt niet mee bij de ondersteuning die geboden wordt door de WMO. Het aantal lijstjes van de foto’s van de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen op de slaapkamer, is echt teveel. Er moet gekozen worden of het toilet boven of beneden meegenomen zal worden bij de ondersteuning.
Daar zit je dan als 72-jarige. Verrast dat de ondersteuning 2 uur per week is. Want dat vindt de consulent genoeg.
Buiten de minimale uren die je krijgt voor het onderhouden van je woning, zeggen ze eigenlijk: hoe je je boodschappen doet, hoe je het vuil wegbrengt en hoe je je eten bereidt; daar is geen maatschappelijke ondersteuning voor bedoeld. En ja, dat je kinderen ver weg wonen; daar heeft de maatschappij niet voor gekozen.
Tevens krijg je ook nog te horen dat ze gaan kijken welke verbeterpunten er zijn. Zware artrose te verbeteren, denk je dan? En wat denken zij aan de andere beperkingen te kunnen doen? Zelfs artsen kunnen dit niet.
Het is natuurlijk de consulenten niet kwalijk te nemen dat zij de wetgeving moeten uitvoeren. Wat hun wel kwalijk te nemen is, is dat zij zich niet hard gaan maken voor kwetsbare burgers ten aanzien van de gemeente waarvoor zij werken, omdat hun werk eigenlijk onuitvoerbaar is. Zij kunnen namelijk op hun vingers natellen, dat de bezuinigingen op ondersteuning, verwaarlozing en vereenzaming van vele ouderen, zieken en beperkten met zich mee zal brengen. Het is toch ook eigenlijk niet normaal dat gemeenteraden niet op gaan staan voor haar burgers. En tegen Den Haag zeggen: dit gaat ten koste van onze burgers. Om maar over Den Haag te zwijgen.
Vraagt niemand zich af: Waar is onze volksvertegenwoordiging? Waar zijn de belangenbehartigers die opkomen voor de zwakkeren en de kwetsbaren in de samenleving? Waar zijn wij die massaal in Den Haag gaan roepen; tot hier en niet verder? Hoe goed de actie van Red de Zorg ook is: 30.000 mensen op de been, terwijl wij met bijna 17 miljoen mensen hier in Nederland wonen, is eigenlijk te weinig om een echte vuist te maken ten opzichte van dit huiveringwekkend kabinet.
En om nu maar meteen de angel eruit te halen: Nee, het ligt niet aan de vluchtelingen dat wij nu met de bezuinigingen zitten opgescheept.
Het ligt aan de ene kant aan het dure zorgstelsel waar vele mensen aan willen verdienen. De zorgverzekeraars, en al die vele onzinnige managements- en bestuurslagen, ook bij gemeenten, maken de zorg duur. Zij zijn in het leven geroepen ter controle van: a. de burger die gebruik maakt van de zorg en b. de zorgprofessionals die door hen met argusogen worden bekeken of zij wel alleen het werk declareren dat wordt afgenomen. Door het wantrouwen waarop onze gezondheidszorg is gestoeld, gaat dus veel zorg- en ondersteuningsbudget op aan indirecte zorgkosten en te weinig aan directe zorgkosten.
Het vreemde eigenlijk is dat wel toegelaten wordt dat bestuurders en managers van sommige organisaties binnen het zorgstelsel meer verdienen dan de Wet Normering Topinkomens, en dat hier niet zoveel aan gedaan wordt.
Maar al met al is er dus minder budget te besteden aan de werkelijk zorg- of ondersteuningsvraag van de patiënt/cliënt door de hoogte van de overheadkosten.
Aan de andere kant heeft ons kabinet er voor gekozen dat onze inkomsten vooral vrij gemaakt dienen te worden voor de behoefte van meer consumeren. Dit om de economie te laten groeien. Dat deze regering aanspraak op de zorg omschrijft als zorgconsumeren, vertelt eigenlijk hoe zij de gezondheidszorg zien. Ziek zijn is een keuze. En als je er iets aan wilt doen, dan zal je er zelf voor moeten betalen.
Dat door bovenstaand beleid te volgen vele mensen die afhankelijk zijn (of zijn geworden) van zorg en ondersteuning, hun zorg bijna tot niet meer kunnen betalen (hoog eigen risico, hoge eigen bijdrage en de stijgende zorgpremies) is bijzaak voor dit kabinet. Het solidariteitsprincipe heeft namelijk plaats moeten maken voor het rendementsdenken waarin wij allen gevangen zitten. En als je dus niet mee kan doen en daardoor in financiële problemen komt, is het: eigen schuld, dikke bult!
