Met mensen die elkaar niet kennen, elkaar veelal nog nooit ontmoet hebben, andere mensen die je niet kent en nog nooit ontmoet hebt verwelkomen en helpen.
Iets menselijkers en mooiers kan ik me nauwelijks voorstellen.
Dat was wat ik dacht afgelopen zondag toen ik dit verhaal las van Liz Hagemann over haar ervaringen op het Centraal Station van Amsterdam met ‘Refugees Welcome.’
Nadat we gistermiddag een heleboel broodjes gesmeerd en belegd hadden, sokken en ondergoed hadden gekocht en ook nog van die ‘glow in the dark’ dingen waar kinderen vaak gek op zijn, gingen mijn vrouw en één van onze kinderen en ik met al die eetbare en niet-eetbare spullen gisteravond naar het Centraal Station te Amsterdam.
Wat een geweldige ervaring! Wat een geweldige groep mensen is daar avond aan avond in de weer om mensen die na een vaak wekenlange en god mag weten wat voor ellendige reis aankomen in Amsterdam, op te wachten en te helpen. Te helpen met al was het maar door slechts recht vanuit het hart te zeggen in welke taal ook ‘Welkom!’
Die mensen even een klein beetje op verhaal te laten komen. Wat te eten of te drinken geven of zelfs maar even een poosje gewoon… rust. De kinderen even de stress, de vermoeidheid en het verdriet dat oorlog en ellende veroorzaken voor een ogenblik te laten vergeten door met ze te lachen, gekheid te maken, ze iets kleins te geven…
Het was een ervaring die ik niet had willen missen en mijn vrouw Monique schreef er een verslag over dat ik met haar toestemming hier met jullie deel.
Wat ik nog tot slot wil opmerken is de hartverwarmende reacties die we kregen van willekeurige reizigers en voorbijgangers.
Soms een haastig toegeroepen ‘wat goed van jullie!’ of een ’thumbs up’ en zelfs de vraag waar en hoe je je kunt aanmelden om ook iets te doen voor een ander die je niet kent….
