‘Dit is mijn hof’ is het indringende en schrijnende relaas over een boerenfamilie uit de Wase polder die verdwijnt. Tussen 1998, het jaar dat ‘De bres’ verscheen, en nu is het aantal Vlaamse boeren bijna gehalveerd: van 44.000 naar 24.000. De broer en de moeder van Chris De Stoop behoorden tot die maatschappelijk vergeten groep. Nooit was de betrokkenheid van de auteur tot zijn onderwerp groter. Dat leidt tot een bizarre mengeling van weemoed, vertwijfeling en weerbaarheid. Het resultaat is literaire non-fictie van hoog niveau.
In ‘De bres’ keerde de boerenzoon voor het eerst terug naar zijn geboortegrond in de Wase polder. Hij vestigde zich in het Hooghuis van Doel, een eeuwenoud huis aan de frontlinie van havenuitbreiding, bulldozers en traditionele landbouwgronden. “1998 was het jaar van mijn terugkeer, waarin er iets wezenlijks met mij gebeurde en mijn oude ik wakker schoot,” schrijft hij nu in 2015. In Dit is mijn hof trekt hij opnieuw naar de Zaligempolder, waar de traditionele hoefijzervormige boerderij staat waar hij is opgegroeid. Ondertussen was er heel veel gebeurd, maatschappelijk maar ook in zijn privéleven. Zijn oudere broer, een traditionele veehouder met zoogkoeien, was in 2011 uit het leven gestapt – hij zag geen toekomst meer op zijn boerderij die van alle kanten onder druk stond – en ook zijn oude moeder werd opgenomen, zeer tegen haar zin, in een zorgcentrum in Sint-Niklaas. De Stoop installeert zich in de oude boerderij als schrijver, maar probeert ook als deeltijdse boer een stukje van de familiegrond te bewerken.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
Redactie Krapuul: Zie ook hier.
