Verbijsterend – anders kan ik het niet noemen, zo’n bericht over de straat waar ik ben opgegroeid.
In het kader van wat ze in mooie managementkwek “upgrading” noemen is de winkelstraten van de Indische buurt in Amsterdam “een horecafunctie” toegewezen.
Met de mooie dagen die deze zomer eerder gekend heeft betekende dit een klereherrie van dronkenmansgebral op straat, gezelligheid op een terrasje vindt het (voormalige?) stadsdeelbestuur. Gentrificatie. “Veryupping” noemt men het ook. De totale vercorpsballing van Amsterdam, zo noem ik het.
Ik ken mij wel enig recht toe te oordelen, als ruim een halve eeuw verbonden met deze Javastraat: lees hier, hier en hier.
Toen ik voor de laatste keer de sleutel had omgedraaid zag ik dat verderop de laatste oude winkel in de straat, ironischerwijze een slijterij, net gesloten was.
Demonstreren tegen de D66-sjaria van de verhipping, wie doet er eens mee?
Het neemt ook weer een einde, en wel zo:
de buurt wordt hip, want zooo gezellig, en veel tweeverdienende starters trekken er heen. De huizenprijzen stijgen en, zo van toepassing, de huren ook. De eerdere bewoners worden door de prijsstijgingen verdrongen en meer tweeverdienende, hippe starters stromen in.
Die worden ouder, krijgen kinderen en gaan klagen over geluidsoverlast van de terrassen.
De kroegen moeten dicht, einde geluidsoverlast.
Maar:
de schattige boutiquejes komen, de volwaardig houten speelgoedwinkels bio-winkels en eko-kleren. De buurt wordt saai, het jong-en-hip vertrekt, de huizenprijzen blijven echter, want oudere, rijke buitenlanders willen graag een pied-à-terre in de stad, bovendien worden vele woningen (illegaal) als vakantiewoning verhuurd. De feitelijke leegstand veroorzaakt woningnood, de prijzen stijgen, etc.
Ik heb het gezien in Prenzlauer Berg, de gerens van Kreuzberg en Neukölln, delen van Schöneberg en zelfs Wedding.