Dat ik er via dit medium achter moest komen dat het best beluisterbare Engelse station Arnold Layne heeft laten schieten verbaast mij nog steeds. Waar zal ik het dan van gekend hebben? Radio Veronica zond “een dag eerder dan de belendende percelen” de officiële Britse hitlijst uit (die van de NME, de BBC hanteerde een andere). Ook Luxemburg zal het niet geboycot hebben en van de redelijk doorkomende Britse zeezenders was het ’t voor de kust van Yorkshire gelegen Radio 270, dat Arnold Layne een weekje op 36 gunde. Niet veel, maar ook weer geen boycot.
Nu staan er in die lijst van maart 1967 verder geen psychedelische nummers, behalve dan de voormalige nummer 1, die in de officiële lijst overigens verslagen werd door het afschuwelijke Release me van Jerry Dorsey die zich, gimmick! gimmick!, getooid had met de naam van een van de mindere Duitse componisten van de negentiende/twintigste eeuw, Engelbert Humperdinck. De zeezenders hielden de Beatles in ere.
Strawberry Fields forever psychedelisch? Niemand die er aan twijfelt. Maar luister niet alleen naar de muziek van die andere zijde, de dubbele A-kant, ook al over een straat in een buitenwijk van Liverpool, en wees verwonderd over de tekst. Laat u niet foppen door de “toegankelijke” muziek.
