De zogenaamde ‘vluchtelingencrisis’ is hier om te blijven. Hogere muren en scherpere prikkeldraad zullen geen soelaas brengen zolang we ons niet buigen over de structurele problemen uitdagingen waar we voor staan.
Oorlogsvluchtelingen die het open veld inlopen, weg van agenten die hen bestoken met flashgranaten en traangas. Gezinnen met wenende kinderen die langs een met afval bezaaide spoorberm dagenlang zitten wachten. Honderden mensen die tegelijk hekken bestormen. Hongerigen die elkaar te lijf gaan tijdens voedselbedelingen. Lijken die in het azuurblauwe water van de Middellandse Zee drijven.
Het zijn harde beelden waarmee we het voorbije jaar geconfronteerd werden. Beelden die aan het netvlies blijven plakken, die het geweten een stamp geven.
Politici en media nemen het woord vluchtelingen’crisis’ in de mond. Daarmee insinuerend dat de toestroom van vluchtelingen een plotse en onvoorziene uitzonderingstoestand is. Een noodsituatie waarvoor we snel noodoplossingen moeten verzinnen. Maar de zogenaamde uitzondering zal de regel worden in deze eeuw. De beelden die we de voorbije maanden zagen, zullen we blijven zien. Het nodeloze lijden zal blijven plaatsvinden – tenminste, als er niets verandert.
De westerse wereld vertoeft in een pijnlijke illusie, een sprookjeswereld.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
