Imps & Elfs heet een winkel in de buurt met het hoogste bollebuiken-, bakfietsen- en derhalve D66/GroenLinksgehalte van Amsterdam. Aan de overzijde van de voor voetgangers schier onneembare Eerste Constantijn Huygensstraat was ooit de kraamafdeling van het Wilhelmina Gasthuis waar ook ik het licht gezien heb. Maar goed.
Ook de Andere Wereld moet gekoloniseerd worden, stel je voor. Kabouters en elven. Weg ermee.
Ik ga daar geen woest essay aan wijden. Nu niet. Misschien nooit.
En dan zoek ik naar het muziekstuk van Frederick Curzon – ja, toch, een Engelse componist – waarmee ik na het verscheiden van Jean Dulieu/Jan van Oord lange tijd de nacht heb ingeleid op Radio Patapoe, in de versie van het Slowaaks Symofonie-orkest, u weet wel. En tot mijn verrassing staan er zowaar twee filmpjes van de Dance of an ostracised imp op YT. Nog niet zo lang geleden was er alleen een Nederlands draaiorgel dat het in een potpourri had opgenomen.
Want ja, het hoort tot de Nederlandse verbeelde wereld, dat is onmiskenbaar.
Ja, het is “lichte muziek” die wellicht niet de toets van “het klassieke” kan doorstaan maar naar de huidige normen zal men het toch klassiek noemen.
Een knapperend-haardvuurversie, Queen’s Hall Light Orchestra, dir. Sidney Torch
