Door mee te gaan met het idee dat er geen alternatief is en door te capituleren, heeft Syriza zich vast laten zetten. Het programma waarvoor het Griekse volk stemde, is nochtans nooit uitgevoerd. Syriza werd verkozen om het grootkapitaal belasten en een wettelijk kader om de macht van de markt in te perken. Dat soort maatregelen zouden pas een alternatief geweest zijn.
1. “Er was geen alternatief” voor het derde Memorandum?
De meeste mensen die Syriza steunen, en breder, al wie tot links behoort, maar ook de meerderheid in de Griekse samenleving zijn het erover eens dat de regering een pijnlijke nederlaag geleden heeft op de Europese Top van 12 juli, toen ze instemde met het derde Memorandum.
Deze verpletterende nederlaag die veel weg heeft van een capitulatie, leidt automatisch tot de acceptatie van de visie dat “er geen alternatief is” (het bekende TINA). Dat is in de eerste plaats de boodschap van de rechtse en “centrumlinkse” oppositiepartijen en hun aanhang. Maar ze zijn niet de enigen…..
2. De strategie van het kapitaal na de crisis van 2008
De globale economische crisis van 2008 creëerde nieuwe situatie in Europa, maar ook in de hele wereld. Er werd een nieuwe “internationale” politiek van het kapitaal gevormd, onder de vlag van besparingen en nietsontziend neoliberalisme.
Besparingen zijn voortaan de passende politiek om de dalende winstvoet te bestrijden (cf. de crisis van het kapitalisme), zoals ze ook onderdeel zijn van de bredere strategie voor een lagere kostprijs per eenheid geproduceerde producten. De strategieën van kostendrukking zijn per definitie een beleid van inkrimping van de vraag. Daarom verdiepen ze eerst de effecten van de crisis, maar men voorziet groei in de toekomst omdat winstvoet dan terug groter wordt.
Het bovenstaande betekent dat een linkse politiek er enkel in kan bestaan de confrontatie op te zoeken…
3. Het programma dat niet uitgevoerd werd – de strategie die we moeten specifiëren[sic] Toen Syriza als grootste partij uit de Europese verkiezingen van 2014 kwam, vergleed ze in een strategie van het “historisch compromis.” Ze stelde in essentie een regering “van nationale eenheid” in het vooruitzicht. Sociale tegenstellingen werden bedaard en afgezwakt, via het “voor iedereen gemeenschappelijke” “nationale” doel, nl. de groei van de Griekse kapitalistische economie (kapitalistische groei die met een eufemisme “reorganisatie van de productie” genoemd werd) en de bescherming van die slachtoffers van het Memorandumbeleid die zich in een situatie van uiterste armoede bevonden (“de humanitaire crisis oplossen,” zoals het heet). Het “Programma van Thessaloniki” weerspiegelde dat compromis. Enerzijds waren de maatregelen eruit verdwenen om alternatieve manieren van produceren te promoten tegenover kapitalistisch ondernemerschap en de markt. Anderzijds stonden er ook geen voorstellen meer in om het kapitaal en grote vermogens te belasten….
…
De krachten van het kapitaal in Griekenland hebben geen belangen die tegengesteld zijn aan die van de schuldeisers. Het zijn zij die allemaal samen met hun bondgenoten en veelsoortige vertegenwoordigers fanatiek gestreden hebben voor een overwinning van het Ja in het recente referendum, de “patriciërs” die verslagen werden met 61% van de stemmen van de “plebejers.”
De strijd van de volkse klassen voor een verbetering van hun levensomstandigheden en voor maatschappelijke verandering kan niet als hoofdkwartier, als Generale Staf, een regering hebben die zichzelf ertoe gebracht heeft om het derde Memorandum uit te voeren, dat wil zeggen een een programma van socio-economische veranderingen in een absoluut neoliberaal kader van uitdieping van de belangen van het kapitaal. Dat is de reden waarom het akkoord niet mag doorgaan!
(Lees het hele artikel bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
