Hun strijd, onze strijd; internationale solidariteit! Sinds decennia klinkt deze leus bij demonstraties van steun aan bewegingen elders in de wereld. Maar vooral als de strijd dichtbij komt, lijkt solidariteit moeilijk te verwezenlijken.
Clichés
Gemakkelijk is om zonder na te denken aloude clichés te berde te brengen. ‘Het is niet aan ons om te bepalen hoe de strijd daar gestreden moet worden’ en ‘kijk eens wat de tegenstander flikt’, zijn de stoplappen die dienen om het gebrek aan zelfstandig politiek denken en eigen politieke verantwoordelijkheid te bedekken. Emile Roemer (SP) meent bijvoorbeeld dat de Grieken het moeten zeggen, over de eigen toekomst moeten beslissen. Hun beslissing kan betekenen dat de Grieken uit de euro worden gegooid en hun ellende disproportioneel toeneemt. Mooi staaltje van internationale solidariteit van Roemer. Ik word er niet meer boos over, soit. Roemer is een oen en de SP is een partij voor oenen. Mensen die niet kunnen of willen nadenken zijn er altijd en de SP biedt hun onderdak. Nee, het gaat erom dat de EU-burgers politici dwingen een redelijke oplossing voor Griekenland uit te vogelen in samenwerking met Syriza. Ik zal hier niet herhalen wat ik heb geschreven in ‘Kom met dat plan voor Griekenland, stelletje linkse lamzakken‘, maar een alternatief Europabreed links plan is prioriteit nummer één.
Plannen
Zijn er geen plannen? Zeker wel. Op de eerste plaats zijn er natuurlijk de voorstellen van Syriza zelf. Ze lijken oké. Het probleem is echter dat die, voor zover ik weet, door groeperingen in de rest van de EU niet volledig worden onderschreven. Voor veel andere Europeanen lijkt een goede deal voor Griekenland offers van hen te vergen. De problemen van een failliete staat aan de rand van de EU zullen evenwel nog meer kosten. Dat wil men niet begrijpen en dan heb ik nog niet over empathie ten opzichte van de Griekse bevolking. Met betrekking tot het gebrek aan begrip in Europa heb ik een aantal weken terug opmerkingen gemaakt: Syriza speelt te weinig in op internationale solidariteit. Dat geldt overigens vice versa voor nagenoeg geheel links in Europa.
Van de kant van de niet-Grieken heb ik afgelopen week een plan van Jörg Bibow gelezen. Hij pleit voor investeringen door een Europese instantie (EU Treasury) in plaats van waanzinnige bezuinigingen (austeriteit). Dat project is zeker het overdenken waard. Maar het is iets voor de langere termijn. Bibows plan is een voorbeeld van de meeste ideeën van relatieve buitenstaanders. Het is onvoldoende gericht op de actualiteit. In zijn eentje beschikt hij over te weinig kennis. Om nu voor Griekenland met een acceptabele oplossing te komen is een team nodig dat over actuele economische cijfers van de eurolanden beschikt en die kan verwerken. Voor de formatie van zo’n team kom ik weer terug op mijn stokpaardje: internationale (Europese) linkse samenwerking – door (sociaal-)economische experts in dit geval. Dan kun je met elkaar echt waarmaken: hun strijd is mijn strijd.
