De onbeschaamdheid van de zichzelf goed betalende kaste neemt steeds bizardere vormen aan:
“Als ik na een zelfmoord een smsje krijg, denk ik: verdorie, waarom niet een minder druk tijdstip uitgekozen?”
Dit heeft de directeur van ProRail, een quango die zijn bestaan dankt aan de onstilbare lust tot deregulering van de overheid, in dit geval ten opzichte van de spoorwegen, gezegd op de Dag van de Rail, vandaag blijkbaar.
Pier Eringa stond woensdag precies 85 dagen aan het roer bij ProRail. Hij presenteerde zich als iemand die niks moet hebben van protocollen en regels. “We moeten sneller handelen bij problemen. Personeel moet denken: ‘Waar ben ik nodig?’ Volgens Eringa is er bij ProRail onvoldoende ‘pitstopmentaliteit’ en wil hij die proberen aan te jagen.
Hier is de weerzinwekkende figuur te bezichtigen met zijn praatjes.
Een open brief hiertegen op nota bene LinkedIn, citaat:
Heeft u ooit weleens van nabij meegemaakt wat het met iemand doet als hij of zij een naaste is verloren doordat deze persoon geen andere uitweg meer zag dan voor een trein te springen? Heeft u weleens ECHT gekeken in de ogen van mensen die hier beroepsmatig mee te maken hebben gehad?
Durft u het aan om ECHT te voelen, in uw hart, wat dit doet, ook met u? En durft u het aan om u te verplaatsen in de gevoelens van uw mensen en alle anderen die met het spoor te maken hebben? Om vervolgens dat wat u voelt mee te laten wegen in uw beslissingen? Of dat nu daadwerkelijke bedrijfsbeslissingen zijn, of de keuze voor woorden in een interview?
