“Openbare blijdschap” – het was te bespeuren die vijftiende oktober 2011, een mooie herfstdag, op het Amsterdamse Beursplein. “Occupy” heette die aanwezigheid, en voor sommigen ging die maanden duren. Een gevoel van bevrijding, “nu begint het”. Elders werkt het door, de beweging-van-stilstaan-op-dezelfde-plaats is eerder begonnen, in Latijns Amerika, in Tunesië, Egypte, Spanje. Met zeer verschillende vervolgen. Of “het Maagdenhuis” er mee te maken heeft? In ieder geval de vormgeving van en het idee achter de algemene vergaderingen.
Herman van Gunsteren is allesbehalve een linkse rakker. Hij is wel een politiek filosoof die nadenkt, iets wat allang niet meer vanzelf spreekt. (Merk hoe neerbuigend er over zijn leeftijd wordt geschreven in het gelinkte artikel – hij hoort eigenlijk niet na te denken).
Als de zogeheten burgerlijke wetenschapslieden de nieuwe bewegingen bezien en welwillend bekijken is er echt iets aan de hand.
Trouw sprak met hem.
(Merken ze bij de yellow press dat er iets aan de hand is? De Volkskrant doet net alsof zij de nieuwe burgemeester van Barcelona, Ada Colau, aan het woord laten zonder te vermelden dat het een vertaling van een alweer wat ouder stuk is. Zo zijn onze manieren. Maar ja, ze sukkelen nu eenmaal achter ons aan.)
