Allerlei verhalen kan ik verbinden aan dit nummer, dat de aanleiding is tot deze rubriek – meerdandrieakkoordenliefhebber Laurent sprak zijn ergernis uit over het “alweer” langskomen van dit nummer op de radio. De versie van Soft Cell dan. Maar dit is het origineel, waar ik hem toen op attendeerde, en dat hoor je dan weer niet overvloedig…
Overigens was/is Mark Almond northernsoulie en tja, dan is dit nummer in de donkere jaren tachtig een gay anthem geworden, het zij zo.
Jaren geleden inmiddels alweer was ik in Portland, Oregon, en in de keuken van het logement waar ik verbleef liep een jongeman rond met een jasje waarop de Blackpowervuist, symbool ook van de Northern-Soulscene, te bewonderen was. In de VS loopt men niet zomaar met die vuist rond. Ik sprak hem er over aan, en ja hij was Engels, was een soulie en was verder verbaasd dat hij helemaal naar Portland aan de Stille Oceaan moest reizen om een northernsouldeejay tegen te komen, mij dan.
Hij vroeg mij, waar ik ook zou zijn, dit nummer aan hem op te dragen. En wanneer het ook zou zijn, voeg ik er aan toe.
Bij dezen weer, Mo. Gloria Jones, 1964.
Pingback: Garage & Northern Soul: Nobody but me | Krapuul