Dit is deel 3 van mijn persoonlijke ervaringsverhaal over de bijstandspraktijk in Den Haag, waaronder ook dwangarbeid voor baanlozen. Eerder publiceerde ik al deel 1 en 2. Dit derde deel gaat over de gevolgen van mijn besluit eind oktober 2014 om te stoppen met de deelname aan het onzinnige reïntegratieprogramma op het Werkplein en het Werkgeversservicepunt aan de Binckhorstlaan.
Nadat ik was gestopt, kreeg ik bijna onmiddellijk een gemeentelijke brief om me te herinneren aan mijn verplichtingen “in ruil voor” de bijstandsuitkering die ik kreeg. Op die brief hoefde ik geen drie maanden te wachten, in tegenstelling tot de beslissing op mijn bijstandsaanvraag. De brief was puur ambtelijk formalisme dat bol stond van wetsartikelen om te kunnen rechtvaardigen dat ik een sanctie opgelegd zou krijgen. Als straf kreeg ik voor 1 maand geen uitkering meer, ten eerste omdat ik niet meer was komen opdagen bij de workshops en ten tweede omdat ik de gemeente niet op de hoogte had gebracht van de reden waarom ik niet meer was gekomen. Het tweede punt sloeg nergens op, want uiteraard had ik wel degelijk gebeld om door te geven dat ik niet meer zou verschijnen. Ik had zelfs gebeld op het voorgeschreven tijdstip, tussen 8:00 en 9:00 uur, en ook naar het nummer dat daarvoor was bedoeld. Dat ging om een algemeen nummer van Sociale Zaken, want het was ons, de baanlozen, niet toegestaan om onze eigen klantmanager of consulent te bellen. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Doorbraak
