Meer Dan Drie-Akoorden-Gitaar Du Jour: Genesis

Een van de eerste twee albums die ik van Genesis kende was Nursery Cryme. Het klonk zo volkomen anders dan wat voor een muziek dan ook die ik daarvoor gehoord had, ik werd er compleet door geobsedeerd. Het leken – en waren – een soort muzikale sprookjes, en dat gaf me een mogelijkheid te ontsnappen aan de dagelijkse, ontzettende grauwheid van school en huiswerk. Als er dan geen echte ontsnapping mogelijk was, dan maar een andere wereld fantaseren op mijn slaapkamer met mijn Philips mono cassetterecorder, en de muziek van Genesis bood daar ruimschoots gelegenheid voor.

Een van de mooiste nummers vond ik destijds The Musical Box, en delen van de gitaarsolo’s leerde ik na te spelen. Nu terugluisterend kan ik horen hoe diverse van hun muzikanten nog erg jong waren (rond de twintig), en enige moeite hadden een en ander van dat album goed op de band te krijgen. Phil Collins was wel al een uitstekend drummer. Maar ja, het was ver voor het digitale tijdperk, en je moest maar zien het in die beperkte, zeer dure studiotijd erop te krijgen als band die zich nog geenszins bewezen had, en dientengevolge ook nog zeer weinig budget en studiotijd ter beschikking gehad moet hebben. En gezien de complexiteit van de muziek was het niettemin een grote prestatie.

Als u liever wat te zien wilt hebben, hier een live versie (met merkwaardigerwijs allemaal zittende muzikanten, op Peter Gabriel na) :

Maar dit is de studioversie die in mijn hoofd zit, die qua geluid toch beter overkomt vind ik:

https://www.youtube.com/watch?v=56NNICmo6hc

DE gitaarsolo van Genesis echter is die uit het nummer Firth of Fifth. Het is ironisch dat een van de muzikaal gesproken mooiste nummers van Genesis een van de slechtste teksten blijkt te hebben. De titel alleen al is een flauwe woordspeling op de Firth of Forth, de zeearm in de oostkust van Groot-Brittannië, ten noorden waarvan Schotland begint, met de beroemde Forth brug. Ik vroeg me altijd al af waar het in godsnaam over ging, totdat ik in een interview eens las dat toetsenist Tony Banks, er nota bene zelf aan meegeschreven hebbende, eigenlijk ook vond dat het nergens over ging.

Maar wat een mooie compositie, met bepaald meer dan drie akkoorden. De gitaarsolo wederom gespeeld door Steve Hackett, een gitarist met een zeer eigen geluid en techniek:

https://www.youtube.com/watch?v=SD5engyVXe0

Er staan wat uitbundigere live versies op YouTube, maar ik vind deze relatief droge studioversie goed demonstreren hoeveel de muzikanten van Genesis in een paar jaar gevorderd waren, hoe goed ze een dermate complexe compositie op band konden zetten. Ik kan me nog steeds het moment op die slaapkamer herinneren dat ik dit voor het eerst hoorde. Ik kan me ook het live concert in 1981 in de Groenoord Hallen te Leiden herinneren, toen Firth of Fifth gespeeld werd, het was alsof ik opgetild werd door de muziek. Een hoogst waarschijnlijk niet unieke ervaring die vele anderen ook gehad moeten hebben bij het eerste concert van hun favoriete band, maar je vergeet het nooit meer.